Nog steeds volop aan het genieten, dit keer in Indonesië!

In Auckland, Nieuw-Zeeland, stap ik weer op het vliegtuig. Na een lange vlucht word ik, na zes maanden, door mijn ouders omhelst! Niet in Nederland, maar in Indonesië! Hoe tof is dat! De komende tweeënhalve week gaan we samen reizen door Indonesië, om vervolgens nog een maand alleen door Indonesië te trekken.

De eerste twee dagen doen we het rustig aan. We kletsen bij, relaxen rondom ons huisje aan het strand op Bali, proosten we op ons samen zijn. Daarnaast zijn we nog op een snorkeltour gegaan, heerlijke dagen samen dus en direct goed bijgekomen van de lange vlucht. Na twee dagen te hebben gerelaxt, verlaten we het eiland Bali. Mijn ouders hebben het eiland al wat verder verkend, aangezien ze een klein weekje eerder aangekomen waren in Indonesië. Ik ga zelf later nog terug naar Bali, na het vertrek van mijn ouders. We vervangen Bali voor het buureiland Lombok. Voor ons verblijf op Lombok hebben pap en ik een poos geleden al een gave activiteit geboekt. Een driedaagse trekking, waarbij we de vulkaan Mount Rinjani gaan beklimmen. Op internet lezen we dat het een zware klim is maar dat weerhoudt ons er niet van. Gelukkig heb ik al aardig aan mijn beenspieren gewerkt tijdens het hiken in onder andere Nepal en Nieuw-Zeeland. Pap heeft mij de afgelopen weken via de Nike app goed op de hoogte gehouden van zijn vorderingen met hardlopen. En mam heeft voor deze dagen een leuke lokale kookcursus en een heerlijk dagje Spa op de planning staan.

Driedaagse trekking ‘Mount Rinjani’ - Lombok
Na een dag te hebben gespendeerd op Lombok worden we dan om halfzes in de ochtend opgehaald. Een lange rit volgt. "Ik kan mij niet voorstellen dat het een pittige hike wordt, maar daar zal ik mij wel in vergissen", zeg ik wanneer we in de jeep zitten op weg naar het startpunt. De Mount Rinjani ziet er van de verte niet eens zo hoog en steil uit. Niets bleek echter minder waar. En ik hoor pap en mij nog zeggen "Ik kijk ernaar uit om te lopen, ik hebnu zo'n houten kont", waarop ik antwoord "Nou wees maar niet bang dat je last van een houten kont gaat krijgen de komende dagen". Daar had ik dan wel weer gelijk in. We starten samen met onze gids en de rest van ons groepje. Een fitte 20-jarige Duitse jongen die de berg zo ongeveer op rent en een 32-jarige vrouw uit Spanje. Ons groepje, en we worden door vele omcirkeld. De Rinjani wordt door soms meer dan 200 mensen per dag beklommen! De eerste dag verloopt vlotjes. Het is geen makkie. Er zitten pittige stukken tussen en zeker in het begin maakt de enorme hitte het zwaar. De groene weidse natuur maakt plaats voor het bos. En hoe hoger we komen, hoe meer we de mist in lopen. Wel lekker verfrissend moet ik zeggen. Rond half zes ‘savonds komen we aan op ons eerste base-camp. Onze porters staan al op ons te wachten. De tenten waren al opgezet en men is al druk met koken. Het base-camp is magisch! Hoog op een berg, gekleurde tenten, een sterrenhemel, een gemoedelijke sfeer, én uitzicht op de top, the Rinjani summit! Te gek!

Diezelfde nacht worden we al om 1:00 uur gewekt. Om half tweestarten we onze tocht naar de top. Met een hoofdlamp op ploeteren we onszelf naar boven. Aan de verhalen dat dit het pittigste stuk van de hike is, is geen woord gelogen. Het gaat steil omhoog. En bij elke stap die je zet, zak je weer halverwege terug door de ondergrond met losse stenen. Gelukkig zie je op het moment zelf weinig van de steile klim, aangezien het licht van jouw eigen hoofdlamp alleen schijnt op de eerstvolgende meter.  Verder zie je alleen lichtjes van andere klimmers schijnen voor en achter je, wat er gaaf uit ziet. De steile afgrond aan beide zijden van het pad zie je dan nog niet natuurlijk. Maar wat een gekte, zo midden in de nacht een berg op klimmen. Je moet er iets voor over hebben als je de zonsopkomst vanaf de top wilt bekijken, zeker met deze uitdagende klim! Verstand op nul en gaan. En zo komen wij, hijgend, stap voor stap dichterbij de top. Dat ik dit met pap doe, is onbeschrijfelijk. Met name het moment waarop we samen, met de handen over elkaars schouders, de laatste stappen zetten en we vervolgens samen, als vader en dochter, de top bereiken. Ik had er een brok van in mijn keel! Wat ben ik onwijs trots op pap! We geven elkaar een dikke knuffel en kus! En, we proosten met een meegebracht biertje! Je zou denken dat je er in de ochtend weinig zin in hebt, maar dat was nu niet het geval. Het smaakte hemels. We genieten van het uitzicht. En natuurlijk leggen we dit moment vast. Een foto waar ik met trots en dankbaarheid naar kijk, elke keer weer! En het feit dat velen de top niet eens halen aangezien het zo zwaar is, zo ook de Spaanseuit onze groep, maakt mij nog trotser. Dat doet mijn oude, bijna 60-jarige pap (ja pap… je ziet er natuurlijk wel veel jonger uit) toch maar mooi!

Wanneer we weer op adem zijn, moeten we direct weer vaart maken. We verlaten de top en vervolgen onze weg naar beneden. Er staat nog een hele lange dag op ons te wachten. We zakken, terug naar het base-camp waar we ontbijten. Na een half uur 'rust' (lees: ontbijten, omkleden, tas klaar maken) vervolgen we de hike. We zakken nog meer, klimmen, zakken, klimmen en zakken. Pap krijgt van het dalen last van verzuring in zijn bovenbenen waardoor hij soms zijn balans moeilijk weet te behouden. Pap loopt ondanks de pijn, op een iets rustiger tempo, rustig door. Aan doorzettingsvermogen absoluut geen gebrek. Wanneer hij een keer uitglijdt, met een wondje als gevolg wordt pap, wel erg goed verzorgd. Ondanks dat hij zegt dat het echt niet nodig is, wordt er een verband over zijn wondje gewikkeld. Haha, arme pap, hij zag er zo zielig uit. We lopen door en door, en die avond arriveren we bij ons tweede en tevens laatste base-camp. Gelegen aan een meer, waar lokalen aan het vissen zijn en wij lekker even de beentjes omhoog doen, rusten en eten. Om vervolgens zeer voldaan in diepe slaap te vallen. Die nacht starten we weer om 4:30 uur. We verlaten het meer. Stijgen en zakken vervolgens voor vele uren. De weidse groene omgeving maakt plaats voor de jungle. Daar waar we plaatselijke regenbuitjes hebben, aangezien de apen boven ons hoofd rond springen van de ene boom naar de ander in de vochtige jungle. Aangezien wij het tempo iets lager houden, om zo verzuring van paps benen vandaag te voorkomen, duurt onze laatste dag iets langer. We sluiten af in stijl, met onze hoofdlamp op zetten we de laatste stappen door de donkere jungle. Om 19:00 uur noteren we onze gegevens en onze handtekening. Uitgecheckt in het nationaal park, daar waar we de top van de Rinjani Summit hebben behaald. Wauw! Onvergetelijke dagen en een onvergetelijke herinnering voor ons beiden!

Terug bij mam proosten we, kletsen we bij, trakteer ik mijzelf op een welverdiende (ja, natuurlijk...) chocoladetaart en proosten wenog een keer. De volgende dag genieten we in Senggigi , het nabijgelegen dorp, van een goede massage. Een perfecte plek om bij te komen van de trekking is in het resort, aan het heerlijke zwembad met uitzicht op de zee waar wij dan ook volop van genieten. ‘s Avonds eten we verse vis bij een lokaal strandtentje.

Java
Na een goede ontspannen dag vliegen we naar Surabaya, gelegen op het eiland Java. De stad zelf is niet veel bijzonders. Wel bijzonder was het moment waarop de manager van het restaurant waar we die avond aten, ons mee nam, klauterend door het raam, naar een uitzichtpunt over de gehele stad.

In Malang, de volgende bestemming, boeken we een tour naar de Bromo-vulkaan. Voor de Bromo-vulkaan geldt dat het uitzicht het indrukwekkendste is tijdens de zonsopkomst. Het uitzicht was inderdaad indrukwekkend! Een gevalletje van, foto’s zeggen meer dan duizend woorden. Ik kan gelukkig lang nagenieten van de foto’s, het moment zelf was namelijk vrij kort. Het grootste deel van de tijd bestond mijn zicht uit selfiesticks, camera’s. De lokalen hadden vakantie, wat betekende dat zij massaal deze kant op waren gekomen. Een drukte van belang! Nadat we de Bromo-vulkaan van een afstand hadden bekeken, hebben we deze later zelf beklommen. De omgeving was schitterend, een woestijnachtige omgeving waar je te paard richting de vulkaan kon galopperen. Al met al, een top dag!

Yogjakarta is een van mijn favoriete plekken op Java. Het is een grote stad maar het voelt aan als een gemoedelijk dorp. We bezoeken een zilverfabriek, waar we een rondleiding krijgen en een goed beeld krijgen van het gehele proces. We fietsen rond, bezoeken sfeervolle restaurantjes, het paleis en een traditionele dansvoorstelling. Een must-see als je in Yogjakarta bent is het bezoeken van de Borobudur, de grootste boeddhistische tempel ter wereld. Ook deze keer staan we vroeg op en hopen we nu meer geluk te hebben. Want ook hier geldt, het beste moment om de Borobudur te bewonderen is tijdens de zonsopkomst. Met de camera geïnstalleerd op het statief staat papa klaar om dit moment vast te leggen, ik zelf ook met mijn camera in mijn handen. Aan een goede voorbereiding geen gebrek, maar op het weer kan je helaas geen invloed uitoefenen, te bewolkt. Een kleine domper, maar des ondanks was het natuurlijk nog steeds erg mooi om later bij daglicht te bezoeken.

Vanuit Yogjakarta pakken we de trein richting Bandung. Deze acht uur durende treinrit staat bekend om zijn mooie uitzichten. Van rijstvelden tot aan ruigere landschappen waar meer bergen tevoorschijn komen. Bandung schijnt een leuke stad te zijn, echter hadden wij hier een andere mening over.  Ach, al met al heeft het de reis richting Jakarta in ieder geval een beetje doorbroken. Fris en fruitig reizen we de volgende dag per taxi af naar Jakarta.

Indonesië heeft veel moois te bieden, waar wij de afgelopen weken volop van genoten hebben. Maar het land heeft twee gezichten, en voor een daarvan sluiten zowel toeristen als lokalen vaak hun ogen. In Jakarta maken we kennis met Ronnie. Een vreemde vogel met grijze/blonde haren tot over zijn kont, waar uiteraard zeker niks mis mee is. Hij heeft ons kennis laten maken met de enorme armoede in het land, de sloppenwijken, het contrast met al het moois van Indonesië. Het valt niet te ontkennen dat wij allen diep onder de indruk waren. De armoede is enorm, te zien aan de hoeveelheid mensen die slapen onder bruggen, smalle, vieze en donkere steegjes met zowel links als rechts 'huisjes', ofwel 2 bij 2m kamers, waar hele gezinnen in wonen. Gelegen naast het spoor. En al de vervallen huizen. Onvoorstelbaar. Ook het feit dat de dure hotels zich op een paar honderd meter afstand bevinden. Aan de andere kant van de welbekende Wilhelmina brug. Arm versus rijk. Het klinkt gek, maar ik was zo gelukkig toen ik daar rondliep. Ronnie bracht ons namelijk niet mee om als pottenkijkers rond te lopen. Nee, we maakten echt contact met de gezinnen, we lachten samen. Ondanks het feit dat de situatie waarin zij leven mij intens verdrietig maakte. Maar daar hebben ze niks aan, mijn verdriet. Wel aan een lach. Aan een praatje. De simpele praatjes met kinderen, die fanatiek Engels proberen te leren spreken. Ronnie verteld ons een hoop, zo ook over zijn gesprek met een meisje. Ronnie, are you crying? No, I'm not. Yes you are, don't cry Ronnie. Play with me! Slik.

Al deze indrukken van deze intense dag, maar ook onze tijd samen, laten we bezinken. Wat was het gaaf en bijzonder om samen te reizen. Met een biertje in onze hand, in een Irish pub, proosten we! In Jakarta neem ik die nacht afscheid van mijn ouders. Voor even dan, want over twee maandjes zie ik ze weer in Nederland! In de tussentijd ga ik nog 'even' genieten van Azië.

Bali
Met Olaf, een bekende uit de polder die hier op vakantie is, reis ik af naar Bali waar we een weekje samen reizen. Het is nog geenhoogseizoen, wat goed merkbaar is aan de prijzen van alle hotels en resorts. Al snel komen we tot de conclusie dat hostels, waar je op een slaapzaal ligt met minimaal zes mensen, zelfs duurder zijndan een overnachting in een hotel of resort. Daardoor kunnen we al snel helemaal tot rust komen, liggend aan het luxe, vrijwel privé, zwembad. In Kuta en Seminyak relaxen we met name. In de avonden weten we elke keer de beste live bands te vinden en poolen we fanatiek. Kuta zelf is een plek met weinig charme, een plek die overspoeld is door feestvierende touristen. Seminyak daarentegen is leuker en sfeervoller. Al zijn de prijzen enorm hoog en voel ik mij erg arm tussen alle rijke toeristen om mij heen. Shoppen zit er dus niet in en ook bij de populaire  Beachclub zijn de prijzen enorm!

In Ubud komen we in actie. We huren een scooter en zijn heel de dag op pad. We bezoeken de mooiste rijstvelden en lopen daar ruim twee uur rond. Onwijs mooi om te zien! Daarnaast bezoeken we tempels, een apen complex, en een koffie plantage waar we de bekende ‘Kopi Loewak’ koffie drinken.

Om de overgang van luieren naar actie nog groter te maken, besluiten we de Mount Batur te beklimmen. Om 2:00 uur in de nacht worden we opgepikt om vervolgens de zonsopkomst op de berg te bekijken. De beloning voor de relatief makkelijke klim is goed, de zonsopkomst is prachtig! We belonen onszelf die avond weer met een biertje, goede livemuziek en heerlijk eten. Want goed koken, dat kunnen ze hier zeker. Onwijs lekker! Pap en mam zijn hier ook geweest en gaven mij een tip mee voor een goed lokaal restaurantje. Een waar we drie dagen achter elkaar hebben gegeten. Heerlijk, alles, de hele menu kaart bleek uiteindelijkfantastisch. De volgende dag nemen we afscheid van onze nieuwe familie. We sliepen in een homestay, en met een knuffel neem ik afscheid van het liefste vrouwtje in Indonesië! En ook van Olaf, om vervolgens zelf af te reizen naar de Gili-eilanden, onderdeel van het eiland Lombok.

Lombok
De eilanden met witte stranden en blauw water. Ja, het is wel een uitdaging om na de Filipijnen nog onder de indruk te zijn van mooie stranden, maar deze zijn ook echt prachtig! En stranden, dat verveelt toch nooit? Op Gili Trawangan fiets ik rond, val ik in slaap op het strand, en pak ik een feestje mee. Met mijn Duitse vriendin. Althans, daar hoopte ze op. We hebben een volle dag met elkaar op getrokken. Tijdens het bekijken van de weer eens onvoorstelbaar mooie zonsondergang schiet ze in de lach. Ik kijk haar verbaasd aan en vraag: zo grappig was mijn grap toch niet? Ze moet nog harder lachen. Ik ben zo gelukkig vandaag, ik heb tijden niet zo gelachen! Ze valt op vrouwen en dat is mij op een gegeven moment erg zichtbaar. In de kroeg besluit ik die avond dat ik maar gauw naar huis moet gaan. Voordat ze een move gaat maken richting mij en ik mij ongemakkelijker ga voelen. Het eiland staat bekend om het feesten en dat is merkbaar. Het is mij iets te. Het nabij gelegen eiland Gili Air biedt een betere mix tussen relaxen en gezelligheid. Dit is ook mijn volgende bestemming. Een waar ik mij weer goed weet te vermaken. Ook daar fiets ik rond, bezoek ik mooie stranden en geniet ik van het heerlijke eten. Meer van hetzelfde dus. De sfeer op de eilanden is heerlijk, mede omdat er geen auto's zijn. Wel paarden, fietsers, en dat doet de sfeer veel goed, lay-back. Met een gezellige groep beland ik elke avond ik een klein barretje, waar een hippie zijn gitaar er telkens bij haalt en hij zijn beste goocheltrucs laat zien. Waarvan sommige mij nog steeds een raadsel zijn.

Ik vertrek vervolgens naar Kuta, een kustplaatsje op het eiland Lombok. Een heerlijke plek bleek al gauw. Ook niet verwonderlijk dat de meesten hier uiteindelijk een dikke week blijven hangen. De omgeving rondom Kuta heeft veel te bieden. Deze heb ik dan ook per scooter verkend. Onder andere Selong Belanak Beach, waar ik mijn eerste surf-les volg. Wat gaaf! En het ging wonderbaarlijk goed. Een perfecte dag! De volgende dag een bord gehuurd en met een reisgenoot de zee opgegaan. We waren beiden super fanatiek en deden hard ons best om flink wat golven mee te maken. Zo goed als het gisteren ging en ik zelfs dacht dat ik misschien wel een nieuw talent had ontdekt, ging het deze keer toch niet zo soepel. Enorme golven zorgden er geregeld voor dat ik koprollend door de zee werd mee genomen. Ja, het viel tegen. En het vele zeewater dat ik die dag had gedronken, deed mijn lichaam ook niet zo heel erg goed. De eigenaar van het hostel vraagt die avond bezorgd hoe het met mij gaat. Ik zeg vol vertrouwen, goed hoor, waarna ik vervolgens met spoed richting de bosjes ren. Het zeewater heb ik daar maar achter gelaten. Ik knapte gelukkig wel snel op haha. De volgende dag heb ik een prachtig strand bezocht, gelegen aan een baai. Op Sunset Point hebben we de zonderondergang over de baai bekeken. Wauw, wat is Indonesië ook een fanatisch land zeg!

Komodo eilanden - Flores
En als je denkt dat je al het moois van de wereld hebt gezien, sta ik even later weer sprakeloos om mij heen te kijken. Via via heb ik een tip gekregen over een gave en unieke boottrip rondom de Komodo eilanden. Een flashback naar de Filipijnen, waar ik ook enkele dagen ben wezen eilandhoppen. Absoluut een van mijn hoogtepunten van de reis, maar ook deze komt in dat rijtje te staan. De avond voor vertrek word ik door de crew uitgenodigd voor een etentje. Die avond zit eet ik met mijn negen nieuwe lokale vrienden (wat een vriendengroep blijkt te zijn) en de gids. Echte vrienden, want diezelfde avond heb ik er tien nieuwe Instagram vrienden bij en ben ik op de Instagram al introduceert als 'onze nieuwe vriend'. Helemaal welkom voel ik mij in ieder geval direct. Al was het soms wel wat ongemakkelijk, ze hebben veel moeite met Engels waardoor de gesprekken kort zijn en moeizaam verlopen.

De volgende ochtend vertrekken we met de boot, mijn huis voor de komende dagen. Onze eerste stop is op een klein eiland waar we een kleine hike afleggen. Het uitzicht over het strand, de blauwe zee en de eilanden rondom is fantastisch. Tijdens de vervolgstops snorkelen we of verkennen we het eiland. Een stop is een bijzondere, die stond in het teken van de Komodo dragons. Aangekomen op het eiland vragen ze mij heel serieus of ik in 'mijn periode' zit. De dragons kunnen bloed ruiken waardoor je in gevaar kan komen. Haha nou bedankt voor het vragen, heb ik even geluk dat dat niet het geval is. Een gids leidt ons rond. Ja, het is geen dierentuin, het is wildlife benadrukken ze. Bijzonder om een keer de dragons te kunnen zien. Op het laatste eiland bekijken we de zonsondergang.

De taalbarrière weten we samen gelukkig goed op te lossen. Met de gids die zo af en toe wat vertaalt en met handen- en voetenwerk blijken we heel ver te komen. Ook doen ze ontzettend hun best om Engels te spreken. Desondanks pak ik er die avond een kladblokje bij. Ik vraag ze alle (moeilijke!) namen en de belangrijkste Indonesische woorden op te schrijven. Ook noteer ik Nederlandse woorden. Het brengt een hilarische situatie teweeg waar iedereen hard probeert alles zo goed mogelijk uit te spreken. De volgende ochtend word ik met enthousiasme ontvangen "Goedemorgen Marjolein", "Selamat Pagi". De dag begint al met gelach! Wat alles goed maakt, zoals dat ik half slapend om half zeven 's ochtends mij binnen vijf minuten klaar moet maken om vervolgens een klein bootje in te springen. Een relatief korte maar steile hike op het eiland volgt, die ik op mijn slippers afleg. Niet handig, maar ik was even niet wakker genoeg voor het maken van weloverwogen keuzes. Moeizaam klauter ik omhoog. "Ik voel mij een echte lokale, want sommige van jullie hiken ook op slippers". Daar waar ik altijd bewondering voor had, wanneer ik met mijn stevige bergschoenen loop. Een seconde later glijd ik uit. We moeten er hard om lachen. Vervolgens laat hij mij de onderkant van de slipper zien. Speciaal voor extra grip. Ja, dat wist ik niet! Extra voorzichtig loop ik verder. Het uitzicht is weer eens onbeschrijfelijk. Drie baaien aan een stukje land, zo mooi! En ik ben de gelukkige. Iedereen wil met mij op de foto. Een voor een komen ze naast mij staan. De vrouwen gillen en gieren wanneer er weer een van de jongens naast mij komt te staan voor de foto. En al helemaal wanneer ik mij geen houding meer weet te geven door al die foto's en vraag hoe ik moet staan. Face-to-face antwoordt de jongen en we staan recht tegenover elkaar. Heel het eiland heeft het gegil en gelach van de groep gehoord. Waaronder die van mij. Waar ben ik toch in beland, tussen al die gekke lokalen haha. Ze zijn zeker niet de armste, wat blijkt uit al de gadgets die zij mee hebben. Van sommige wist ik het bestaan niet eens. De drone wel, en deze wordt er ook nog even bij gepakt. "Wonderful Flores, wonderful Indonesia" schreeuwen we gezamenlijk, met ons handen over elkaar die we even later de lucht in gooien. De drone vliegt omhoog! Nog even een groepsfoto en de fotoshoot zit er dan eindelijk op. We genieten nog even van het uitzicht en ik loop voorzichtig naar beneden. Op naar de boot en de volgende locatie, Pink Beach. Het strand is daadwerkelijk ook echt roze, en de zee is helder lichtblauw. Wat een tof gezicht! Na een duik in de zee, te hebben gekanood, en gechilld te hebben op de opblaas-orka gaan we terug naar de boot.

Mijn gezichtsuitdrukking die blijkbaar duidelijk verbazing uitstraalt laat de groep lachen. Ja Marjolein, alweer eten! Om half 10 in de ochtend eet ik mijn tweede warme maaltijd. Waarna er nog drie volgen. In de middag, avond en noedels om 22:00 uurtijdens het drinken van een biertje. En na elke warme maaltijd, waarvan bepaald eten mij volkomen onbekend is, komen ze ook nog eens aanzetten met allerlei zoetigheid. Maar ik doe maar gezellig mee. Net als de powernap in de middag en de traditionele dans. Tijdens het eten vroeg ik nog wat het eten precies was. Uit de zee is het antwoord. Vis? Nee geen vis. "A friend of spongebob" is het antwoord dat ik krijg en daar moet ik het mee doen. Tot zover mijn kennis over het eten dat ik eet. Een heel klein eiland wat je in een minuut rondgelopen hebt, waarop geen begroeiing maar alleen strand te zien is, maakt mij weer eens stil. Wat is de wereld mooi! De zonsondergang bekijken we op de top van een eiland. De lucht kleurt paars en het uitzicht is ook vanuit hier weer onvoorstelbaar mooi.

‘Captain’ is zoals ieder ander op de boot een lokale. Een schat die heel de dag met een captain pet op loopt. Een die bij Nederlanders alleen in de verkleeddoos zou liggen en eens per jaar tijdens carnaval opgezet zou worden. Maar ik ben er blij mee, aangezien ik in ieder geval een moeilijke naam minder hoef te onthouden. Zijn naam heb ik de eerste dag direct vervangen door Captain. Hij vertelt mij dat hij zijn werk en zijn huis heeft opgegeven om voor zijn vader te zorgen. Zijn ouders zijn gescheiden en hij heeft de zorg van zijn alleenstaande zieke vader volledig op zich genomen. Een half jaar lang heeft zijn vader gevochten tegen kanker. De ziekte heeft het van zijn innerlijke wilskracht gewonnen. Hij is overleden. Captain heeft daarna besloten eerst van het leven te gaan genieten, voordat hij het 'normale leven' weer oppakt. Ik noem hem dapper en sterk. Deze woorden ontroeren hem, zijn ogen worden vochtig. De brok in mijn keel kan ik ook niet ontkennen. Verlegen zegt hij "That's my story".. We kijken vervolgens om ons heen, varend over het helderblauwe water omringd door prachtige eilandjes en rotspartijen. Ja, we moeten genieten van het leven! Daarvoor zijn we op de perfecte plek, met een perfect gezelschap. Genieten, en dat doen we! En dan te bedenken dat al deze mensen enkele dagen geleden volledig vreemden voor mij waren, is een gekke gedachte. Ik ben omarmd door iedereen in de groep en werd al snel volledig onderdeel van de groep. Ik heb mij geen seconde een buitenbeentje gevoeld. Wat een lieve mensen! Ondanks de taalbarrière heb ik iedereen goed leren kennen. Want het verhaal van ‘Captain’ was er maar een, er volgen er meer. We hebben ontzettend gelachen, want een ding is mij ook al snel duidelijk. Deze groep is op zijn tijd knettergek, tranen van het lachen soms als resultaat. De laatste dag bezoeken we nog meer mooie eilanden. Eenmaal aangekomen op een van de eilanden blijft iedereen stijfjes onder de boom staan, in de schaduw. Dit met warme kleding aan, waarbij alles bedekt is. Het is ook nu weer lekker warm, met een knipoog wens ik de groep veel plezier onder de boom en duik het water in! Ja, wij lopen maar al te graag rond in de zon, in onze bikini, om zo een beetje bij te kleuren. Maar zij doen er echt alles aan om dit te voorkomen! De laatste stop van de boottour is een bijzondere. We hebben namelijk enorm geluk, we krijgen de kans om met manta’s te zwemmen. Snel duiken we het water in en geniet ik volop. Wat een prachtige beesten en wat tof om zo dichtbij met een manta te kunnen zwemmen. Ook nu ben ik weer ongelovelijk dankbaar, gelukkiger kan je mij niet kregen. Een unieke en onvergetelijke ervaring.
Waar ik dieper het water in duik, drijft een groot deel van de groep op het water in de zwemvestjes. Ja, het is niet vanzelfsprekend dat iedereen hier kan zwemmen. Een vrouw van de groep vraagt of ik alsjeblieft bij haar wil blijven en doet voorzichtig haar zwemvest uit. Angstig zwemt ze rond, een overwinning voor haar!

Eenmaal terug aan land, checken we in in een hotel. Onderdeel van de tour, waar we die namiddag nog genieten van het zwembad. We eten samen, kletsen en lachen samen. De volgende dag neem ik afscheid van een deel van de groep. Ik bedank ze voor de fantastische dagen en reis met een deel van de groep onverwachts door naar Bali, en logeer ik bij een van hen voor twee dagen. Ze hebben mij uitgenodigd bij hun thuis, een aanbod dat ik uiteraard niet af sla. Diezelfde dag stuurt de guide mij nog een waardevol berichtje. Hij bedankt mij dat ik met hun ben mee geweest met de trip en bedankt mij voor mijn goede gezelschap. Vervolgens zegt hij dat hij bewondering voor mij heeft hoe ik mij in de groep heb bewogen en zegt: ‘’Sometimes it feels like that I have to say goodbye to my new family, like now''. Met een deel van de groep reis ik nog door Bali, onder andere naar Uluwatu. We rijden rond en stoppen onder andere bij stranden en een tempel. Verder kijken we ‘s avonds een film en eten we heerlijk lokaal eten. Ik neem afscheid van mijn nieuwe vrienden, geef ze een knuffel en bedank ze voor deze onvergetelijke dagen.

Bali
Ik stap vervolgens het sfeervolle guesthouse binnen In het 'up coming' en 'hipster stadje' Canggu. Diezelfde dag nog is mij een ding duidelijk, Canggu is een heerlijke plek. En ik voel mij er ongelofelijk thuis. De vibe is heel fijn. Canggu is eigenlijk meer een gebied dan een dorp. Tussen al de rijstvelden door zie je tal van restaurantjes, winkels, hostels, resorts, barretjes, en het strand! Als gekke Nederlander fiets ik de eerste dag rond, als enige. Echt als enige. Ik zit volop te zweten en de rest scootert lekker voorbij. Vandaar dat de man van het hostel moest lachen en even zijn best moest doen totdat hij een fiets voor mij had geregeld. Ik besluit maar veel 'stops' in te lassen, bij al de hippe winkeltjes! En ik besluit een goede lunch te bestellen, een die ik eigenlijk niet wilde opeten nadat ik het voor mij op tafel zag staan. Niet omdat het niet lekker leek of omdat ik geen trek had, maar omdat het er uitzag als een plaatje! Kijk zelf maar! Te mooi om op te eten toch?

Over mooi gesproken, Canggu is ook een surfplek. En dat betekent een ding, er lopen veel mooie surfdudes rond! Leuke bijkomstigheid dus. Ja, vrijgezelle vriendinnen, hier moeten we gauw samen nog eens heen! De golven in de zee zijn enorm, dus ik sla het surfen de volgende dag zelf even over en laat het aan de 'gevorderden' over. Maar ik vermaak mij prima op het strand, genoeg te zien. In de avonden ga ik uit met de groep van het guesthouse, hangen we de volgende ochtend brak rond in het guesthouse, gaan we erop uit, genieten we van het heerlijke eten en de goede sfeer, bezoeken we het strand, en zo gaat het riedeltje drie dagen lang. Ja, ik kom hier tijd te kort. En ben verdrietig dat ik deze plek en dit land, moet verlaten! Ik weet het, ik heb absoluut niet het recht om te klagen. Maar zes weken was te kort. Wat heb ik een heerlijke tijd gehad in Indonesië! Ik ben er een beetje gehecht aan geraakt, net zoals aan de Filipijnen. Op een gegeven moment kan je je zo thuis voelen in een land dat even geleden nog volledig onbekend voor je was. Maar er wacht alweer een nieuw avontuur op mij! De backpack maar weer goed inpakken dus. Myanmar, ik ben bijna klaar voor je …

Inmiddels reis ik alweer ruim twee weken in Myanmar. Voor ik het weet ben zit ik in het vliegtuig, op naar Nederland. Over een week, de 28e, om precies te zijn. Ik ga nog even genieten dus…