En het prachtige Noordereiland - NZ

Deel 2 - Noordereiland NZ

Na een abrupt afscheid van Anouk, stap ik even later op de boot. Vanaf daar is mijn reis aan het Noordereiland begonnen. Een die compleet anders zou worden dan op het Zuidereiland. Ik reis niet samen maar dit keer 'alleen', ik reis niet per auto maar met de lokale bus en ik slaap niet in de auto maar in hostels. 

Tijdens mijn eerste stop, in Wellington, kom ik in aanraking met een plaatselijke aardbeving. Dit klinkt heftiger dan dat het was. Tijdens een regenachtige dag heb ik mij namelijk urenlang vermaakt in het 'Te papa' museum. Een indrukwekkend museum over Nieuw-Zeeland. Over de cultuur, maar dus ook over de geschiedenis en bijbehorende natuurrampen. Zo werd er onder meer een aardbeving nagebootst. Naast dit heb ik de stad ook te voet nog verkend. De hoofdstad heeft een fijne vibe, je kan er snel je weg vinden en er zijn leuke winkeltjes en barretjes te vinden. 

Ik pak vervolgens de bus en reis in en keer door naar het midden van het eiland. Niet zoals mijn oorspronkelijke planning was, maar... na regen komt zonneschijn! Er is namelijk perfect weer op komst voor het maken van een de mooiste hikes in Nieuw-Zeeland. Een die vanwege het weer geregeld wordt afgesloten. Om er zeker van te zijn dat ik de 'Tongariro Alpine Crossing' kan lopen, heb ik de planning wat aangepast. Perfect weer was het zeker, niet te warm en er stond niet te veel wind. In een folder stond de Tongariro Alpine Crossing omschreven als "Simply breathtaking". Daar bleek geen woord over gelogen. Gelukkig maar, aangezien ik daar ook erg op hoopte op het moment dat mijn wekker 4:30uur in de ochtend af ging. Een rit van anderhalf uur bracht ons naar de start van de trekking. Om zeven uur in de ochtend startte ik. De eerste stappen van de pittige hike van zes uur. Na anderhalf uur kwam ik voor een keuze te staan. Als je voor of rond halfnegen een bepaald punt zou bereiken, was het mogelijk om ook een 'side-track', genaamd de Mount Doom, mee te pakken. En ik was binnen de tijd, dus ik heb er nog een drie uur durende hike bij aan geplakt. Een die ontzettend zwaar bleek, zonder twijfel de zwaarste in Nieuw-Zeeland. Twee uur lang steil naar boven lopen. Achter af bleek dat er meerderen omgedraaid waren maar aangezien ik zo gefocust was heb ik dat niet eens mee gekregen. Ik heb wel enkele mensen binnensmonds vervloekt, de mensen die mij in haalden of al op de top stonden. Er kwam geen einde aan. Maar gelukkig stond ik uiteindelijk zelf ook op de top! Het uitzicht was het meer dan waard! Eenmaal weer gezakt was ik weer terug op de route van de Tongariro crossing. In mijn hoofd hoorde ik mijzelf praten 'nog maar vier uur te gaan'. Nog maar vier uur? Dat is kei lang! Gebroken van het beklimmen van de Mount Doom liep ik stug door. Maar ook hier waren de uitzichten waanzinnig! Het feit dat dit een van de mooiste hikes is van Nieuw-Zeeland verraste mij niet. En met het perfecte weer, was het nog mooier! Een top dag!

De volgende dag besloot ik het rustig aan te doen. Het plaatsje, Taupo, waar ik verbleef bleek daar meer dan geschrikt voor te zijn. Een relatief kleine wandeling van twee uur bracht mij naar de Huka watervallen. Een van de highlights van Taupo. Helder turquoise blauw water stroomt met een hoge vaart langs. Een mooi gezicht! In het park lekker geluncht en gelezen en vervolgens langs het grootste meer van Nieuw-Zeeland, gelegen aan het plaatsje Taupo, gelopen en het stadje verkend.

Rotorua was mijn volgende bestemming, die ik ook nu bereik met de bus. De slogan op de bus "Bringing kiwis together every day". Ik reis niet met een van de bekende backpacker busmaatschappijen maar met lokale bussen. Ze gaan wat trager en gaan niet overal langs, en ik ben omringt door lokalen, maar ik kan mij zo ook prima verplaatsen van a naar b. Tenminste, voor het grootste deel. Na het inchecken in het hostel Rotorua had ik het plan de Wai-O-Tapu Thermal Wonderland, te bezoeken. Een bezienswaardigheid dat een half uur van Rotorua af lag. Aangezien liften gebruikelijk is in Nieuw-Zeeland, en het vrijwel mijn enige optie was, besloot ik dat te gaan doen. Ik was niet de enige met dat idee, waardoor ik uiteindelijk met Raphael aan de weg stond met een bordje 'Wai-O-Tapu”. Het liften bleek voorspoedig te verlopen, al snel zaten we bij lokalen in de auto. Wai-O-Tapu bleek een bijzonder verschijnsel. De plek met ingezakte kraters, koude en kokende modderpoelen, zwavelgrotten en sintelterrassen. De geur is verschrikkelijk en ruikt naar verrotte eieren, maar de uitzichten zijn boeiend. Ook wel "geothermische wonderen" genoemd, en met name de Champagne Pool is een interessant plaatje om te zien! (Helaas geen foto's van op mijn mobiel). De dag sluiten we af in de hottube. Het leven is zo slecht niet. Al kon het de volgende dagen wel beter… Ik voelde het al een beetje aankomen maar de volgende dag had ik een flinke keelontsteking te pakken welke zich alleen maar verergerde. Uiteindelijk enkele dagen op bed gelegen en de huisarts in Rotorua bezocht. De medicijnen sloegen gelukkig aan waardoor ik beetje bij beetje weer opknapte. 

In Tauranga, mijn volgende stop, heb ik een korte wandeling gemaakt naar de top van de Mount Maunganui. Een wandeling met een prachtig uitzicht over de stranden en het stadje zelf. Vervolgens een strandwandeling gemaakt waarbij ik surfhunks passeer. Ik maakte geen schijn van kans bij hen, aangezien ik al een man aan mijn zijde had. Genaamd Erik, een Nederlander die jaren geleden geëmigreerd is naar Nederland. Erik was in Tauranga voor het jaarlijkse jazzfestival, tijdens Pasen. Toen hij hoorde dat ik de Mount Maunganui ging beklimmen vroeg hij of hij mee mocht. De eerste en laatste keer dat hij hem liep was 32 jaar geleden! Erik was namelijk 78 jaar. Ik moest zelf wel weer lachen om de situatie. Ik krijg een flashback. Naar de Filipijnen om precies te zijn, waarbij ik tijdens een dagtrip met de boot waar we met schildpadden zwemmen het compliment 'jij zwemt nog mooier dan dolfijnen' in ontvangst mocht nemen van een oudere man. Een die heel de groep mee krijgt omdat hij het hardop met iedereen mededeelt. En ik diezelfde week aan de bar zat waar de barvrouw mij een drankje gaf en de volgende woorden uitsprak: "Deze ontvangt u van de man tegenover u". En wat bleek, het was geen leuke vent maar een oudere man van boven de 70! Nou goed, ik dwaal een beetje af ;).

Na twee nachtjes te zijn verbleven in Tauranga reis ik vervroegd af naar Auckland. Maar wel met een reden, ik ga een rugbywedstrijd in het stadion van Auckland bewonderen. Gefrustreerd raakte ik echter op het moment dat de bus maar niet kwam opdagen in Tauranga en ik uiteindelijk enorme vertraging opliep. Met als gevolg dat ik de rugbywedstrijdmisliep en mijn oud reisgenootje met wie ik daar heen zou gaan ook direct misliep aangezien hij de volgende ochtend naar huis vloog! 

De volgende dag ben ik de stad gaan verkennen. Die ochtend maak ik nog iets unieks mee. Een jonge vent kwam naast mij zitten om vervolgens heel openhartig zijn erectieproblemen met mij te delen. En om te vragen of ik het als vrouw dan een probleem zou vinden om met hem het bed in te duiken. Zijn erectieprobleem kon mij weinig interesseren waardoor ik hem zei dat ik überhaupt niet met hem mee zou gaan. Aangezien het natuurlijk een vreemd gesprek was liet ik hem maar kletsen en gaf ik weinig respons. Hij gaf het op. En wat bleek! Zat ik in het televisieprogramma van Nieuw-Zeeland, een soort Bananasplit! De cameraploeg zat aan de andere kant verstopt in de bosjes. Nou goed, naast dat, heb ik in Auckland op de top van de Mount Eden een sudoku afgemaakt, met uitzicht over stad! Waar ik tevens heb genoten van de echt Hollandse speculaas koekjes, gekregen van Erik. De dag erna heb ik de boot gepakt, naar het 'Waiheke Island'. Daar heb ik toch wel een beetje mijn hart aan verloren. Wat een heerlijk eiland! En ik maar zeggen dat ik, hoe onwaarschijnlijk mooi Nieuw-Zeeland ook is, ik er niet zou willen wonen. Deze woorden neem ik bij deze terug. Althans, gedeeltelijk, een vakantiehuisje op het Waiheke Island lijkt mij namelijk wel wat. Ja, I know, blijf lekker verder dromen! Op het strand zie je vaders hun kinderen surfles geven en wordt en fanatiek aan honkbal gedaan. Goed sfeertje! Ikzelf lag heerlijk in de bikini te zonnen. Verder loop ik lekker verdwaald rond op het eiland, heerlijk!

Ik was voor de rugby game eerder naar Auckland vertrokken en had daardoor ook nog de tijd om nog een stukje noordelijker te reizen. Naar Phaia, om precies te zijn. Na aankomst heb ik het kustplaatsje bezocht en op het strand gelegen. De volgende dag zou ik met de boot naar een leuk eiland vertrekken maar eenmaal aangekomen bleek de boot stuk. Voordat ik eenmaal mijn geld terug had, waren alle andere boten en tours al vertrokken waardoor ik niks meer met de dag kon. Behalve in het stadje zelf rondhangen, al had ik dat al helemaal gezien. Een flinke domper, aangezien ik afgereisd was naar deze plek voor dat specifieke eiland en omringende bezienswaardigheden. Ik ben maar naar een ander plaatsje vertrokken, al was dat weinig bijzonders. Diezelfde avond ben ik teruggereisd naar Auckland. Daar waar ik mijzelf klaar heb gemaakt voor de vlucht. Op naar Indonesië! En dat betekent voor mij het einde van mijn avonturen in Nieuw-Zeeland! 

Het land waar je je zo ontzettend klein voelt tussen deze waanzinnige natuur! Al krijg ik vaak te horen dat ik lang ben, ik voel mij hier ontzettend klein. Enorme bergen, rotspartijen, de wijdse natuur, de ruige zee. Een enorm contrast met het dichtbevolkte Nederland. Hier rij je uren waar je enkel wat tegenliggers tegen komt, zeker op het Zuidereiland. Wat een onwaarschijnlijk mooi land! Een aaneensluiting van ansichtkaarten dat een hoop 'wauw' momenten heeft opgeleverd! Extra tof dat ik veel wauw momenten ook nog eens met Anouk heb kunnen delen, onvergetelijk!