Paradijs - Filipijnen

Finally, I made it to the Philippines! In Manilla om precies te zijn, de hoofdstad. Manilla wordt omschreven als een van de minst fijne hoofdsteden in Azië, zowel qua sfeer als qua veiligheid. Ik heb mijzelf dan ook voor twee nachten in een van de luxere en veiligere wijken gevestigd. Het is een schoon deel van de stad, met brede straten en enorme wolkenkrabbers. Ik heb hier een van de grootste shoppingmalls van Azië bezocht. In de avond zoek ik een lange tijdnaar eten. Ik ben niet zoveel eisend, namelijk lekker lokaal eten, maar dit blijkt toch een hele opgave. Wanneer ik net op het punt sta met tegenzin een westers restaurant binnen te lopen, zie ik iets. Nog geen minuut later zit ik met lokale aan tafel, eet ik springrolls en noodles, drink ik een (sterke!) cocktail, en dat al voor €3,02 in totaal en dan begint er ook nog eens een liveband rockmuziek te spelen! Eerlijk is eerlijk, het klonk voor geen meter. Maar ik vond het fantastisch! 

Tijd om de grote stad in te ruilen voor de kleinere mooie eilanden, hetgeen waar de Filipijnen bekend om staat. In verband met het weer van de afgelopen dagen zijn de boten richting de eilanden al enkele malen gecanceld. De eerstvolgende boot is dan ook al snel volgeboekt, maar gelukkig weet ik een ticket te bemachtigen. De prijs is echter wel vermenigvuldigd. Mijn kamergenoot laat mij weten dat vliegen waarschijnlijk goedkoper is, naast het feit dat het ook nog eens sneller is. Ik heb het echter, door de vervelende ervaringen, niet meer zo op vliegen. Ik maak mij dan ook liever klaar voor de maar liefst 22-urige boottocht, in plaats van een vlucht van anderhalf uur. Wetende dat er een bar aan boord is, er fanatiek aan karaoke wordt gedaan en er zowel mensen als dieren mee varen, lijkt dit mij immers al een ervaring op zich! En gelijk had ik. Eenmaal geïnstalleerd in mijn bedje op de boot schiet ik in de lach. Hanen en kippen, vogels en honden verwelkomen mij met veel lawaai. Ze zijn nog geen twee meter van mijn bed verwijderd. En de slaapzaal is enorm groot. De ruimte is niet afgesloten, dus de wind van buiten waait door mijn haren. Op enkele backpackers na, zijn er met name lokalen die om mij heen liggen. In de avond luister ik naar de liveband en de karaoke. Want zeggen ze niet vaak? "It's not about the destination, it's about the journey". Een ervaring rijker dus!

Coron

Eenmaal aangekomen verken ik met Frederico, mijn nieuwe Spaanse reisgenootje, Coron en omgeving. Zo huren we een scooter, bezoeken we een nabijgelegen strand, eten we elke avond bij een goed lokaal tentje, waar de eigenaren ons inmiddels goed kennen. In de avonden bezoeken we de hotspring, eentje die verlicht wordt met lampionnen. Een idyllisch en mooi plaatje! Met een koud biertje bekijken we de zonsondergang en de sterren. Twee verschillende dag tours laten ons kennis maken met de mooiste stranden en lagoons van de Filipijnen! Wauw! Een gevalletje van "foto's zeggen meer dan duizend woorden".

Na enkele dagen samen te hebben gereisd in Coron neem ik afscheid van Federico. Diezelfde avond leer ik een lokaal gezin kennen. Ze nodigen mij uit om met hen op pad te gaan. Een tour door Coron, een wandeling langs de waterkant volgt, en als afsluiter maken we nog een 'familiefoto'. Dit bevestigtweer hetgeen wat ik de afgelopen dagen al heb ervaren. De mensen zijn hier fantastisch, ongelofelijk vriendelijk en toegankelijk. Ik heb gedurende mijn reis zelden zoveel lokalen gesproken in zo'n kort tijdsbestek. Zo raakte ik eerder al aan de praat met een groep meiden. Even later aten we samen met lokalen streetfood, kletsten we over de cultuur, het land en mijn reis.

Expeditie 

Er staat een unieke ervaring op mij te wachten! In Nederland had ik al het volgende gelezen: "De expeditie waarbij je van Coron naar El Nido gaat eilandhoppen is voor avonturiers, explorers of mensen die uit hun comfortzone willen stappen. Back to basic. Je gaat weg van de tourists tracks en bereid je voor "to expect the unexpected". Dat dit op mijn lijst moest komen te staan was daarna al snel duidelijk. En nu is het eindelijk zo ver! De stranden rondom Palawan, gelegen in de Filipijnen, zijn meerdere malen uitgeroepen tot de mooiste stranden van de wereld. Vlak voor mijn vertrek is dit nogmaals in een artikel bevestigd. Met enthousiasme stap ik, samen met tien anderen, op de traditionele bangka boot. Na de ene verbazing volgt alweer de volgende verbazing. Na enkele uren op de boot, met diverse stops, kan ik niet anders dan concluderen dat dit artikel de waarheid spreekt. Sprakeloos. 

De drie dagen die volgen hoppen we van het ene mooie eiland naar het andere, de mooiste onontdekte plekken van noord-Palawan. Verlaten eilanden, hagelwitte stranden, palmbomen, kokosnoten. Niet alleen de eilanden zijn adembenemend mooi. De onderwaterwereld stelt mij ook niet teleur. We stoppen bij de mooiste snorkelspots. Ik voel mij als een vis in het water. Kleurrijk koraal omcirkelt mij, evenals de vele vissen die langs mij heen zwemmen. Een ding was mij al gauw duidelijk, dit hou ik met gemak drie dagen vol. En de bemanning bereidt ook nog eens met liefde heerlijke Filipijnse gerechten voor ons klaar, zonder twijfel het lekkerste eten van mijn reis. Verse vis, salades, krab, verse mango, bananen, ananas.

Tijdens de expeditie overnachten we op twee verschillende base-camps, een nacht in een tent en de ander in een bamboehutje. De eerste avond zet ik fanatiek mijn eigen tentje op ophet strand, mijn slaapplek voor de nacht. Hoe geweldig is dat! In de avond, al ontkwamen we er overdag ook niet aan, proosten wij met de lokale rum met cola. Er was ons een onbewoond eiland beloofd, maar er bleek toch een gezin op het eiland te wonen. We baalden hier eigenlijk allen van, aangezien een onbewoond eiland ons echt beloofd was en het stiekem toch ook wel veel toffer klinkt. Maar gelukkig maakte het gezin het helemaal goed, met het old school karaoke apparaat in de woonkamer. Mijn zelfbedachte persoonlijke challenge voor in de Filipijnen schiet door mijn hoofd. Wist je dat karaoke oorspronkelijk in de Filipijnen is ontstaan? Mijn vrienden hebben ontdekt dat ik vrijwel altijd mee playback. Zeker mijn ploeg baalt van dit feit wanneer zij wel uit volle borst nummers als het ploeglied of de persoonlijk geschreven nummers op 21-diners zingen. Ja, ik schaam mij stiekem toch wel een beetje voor mijn valse klanken. Op dit, vrijwel onbewoonde eiland, laat ik mij voor het eerst helemaal gaan. Onder het mom van 'niemand kent mij hier toch'. Het klonk ook dit keer voor geen meter, maar geloof het of niet, ik heb de sfeer er wel goed in gebracht en uiteindelijk stond iedereen te dansen in de woonkamer van dit Filipijnse gezin. Roxanne,maar ook nummers van Bob Marley heb ik uit volle borst gezongen. Als bewijsstuk heb ik een stukje opgenomen met mijn go pro, zo ook een ander Engels stel dat echt alles op neemt met de go pro, camera en drone. Nadat iedereen de volgende ochtend mij als de karaoke koningin bestempelde zei de jongen van het stel enthousiast dat hij het filmpje mij nog wel even zou doorsturen. Tot mijn grote schik hoorde op de laatste dag van de expeditie dat er het bescheiden stel bekende vloggers waren. Waarop hij vervolgens vermeld dat hij mijn filmpje hoe dan ook in de film gaat verwerken. Meen je niet! Laat ik mij ook een keer gaan. Gelukkig valt het filmpje reuze mee, en het is ook nog eens een mooi aandenken.

Ook de volgende dag word ik weer verrast door de schoonheid van het land. Dat hier met name stelletjes reizen snap ik wel. De omgeving is onvoorstelbaar mooi en romantisch. Een leuke vent aan de haak slaan is onmogelijk hier. Zo bestaat mijn groep uit drie stelletjes en drie jongens. De drie jongens vallen duidelijk niet op het vrouwelijke geslacht. Maar hoe het precies zit tussen dit drietal is mij en de rest van de groep een raadsel. Wij vermaken ons in ieder geval met het bedenken van sappige verhalen. 

Nadat we ook deze dag mooie snorkel spots en eilanden hebben bezocht en nog aan cliff-jumping hebben gedaan, komen we aan op het tweede base-camp. Ik zet mijn spullen in mijn eigen eenvoudige bamboe hutje. Iets verderop staat een ander hutje met drie tonen vol met regenwater. Met een pannetje giet ik later die avond het water over mij heen en spoel ik mijn shampoo uit mijn haar. Door een kier kijk ik over het strand. Dit is toch helemaal het einde! Het voelt alsof ik op winnaarseiland van Expeditie Robinson ben beland. Wat eigenlijk ook het geval is. Dat hier meerdere seizoenen van Expeditie Robinson zijn opgenomen verbaast mij geen seconde. Ik volg vervolgens de fakkels richting mijn eigen hutje. Even later zit ik fris en fruitig aan de eettafel. Een man van de crew laat het avondmaal zien; het is direct helder wat wij gaan eten en of ik niet alleen het vlees maar ook een stukje huid op mijn bord wil hebben... 

‘s Avonds kijk ik naar de heldere sterrenhemel. Ik denk terug aan al het moois van de afgelopen dagen, en de afgelopen maanden. Wat ben ik ongelofelijk dankbaar dat ik dit allemaal mag zien en meemaken. De vallende ster maakt dit moment nog mooier. Evenals de verrassing die avond, het plankton datde zee verlicht. Ja, als het 'afzien' van de afgelopen dagen alleen geldt voor het trotseren van een flinke kwallen plaag, heb je hier een aardig goed leven! Ik denk terug aan vroeger, wanneer ik nog op mijn vaders rug kon kruipen in de zee in Spanje, en hij mij zwemmend tussen de kwallen door veilig naar het strand bracht. Nu moest ik het alleen doen. Op het verre Filipijnen. Kleine meisjes worden groot. 

De volgende dag gaat het avontuur gewoon weer door, en nog steeds blijf ik mij verbazen, zo mooi! Dat er ook nog eens een schildpad vlak langs de boot komt zwemmen maakt iedereen enthousiast. Gehaast zet iedereen zijn duikbril op en springt in het water. Zou dit de eerste keer zijn dat ik met een schildpad kan zwemmen? Helaas was hij ons te snel af. Gemiste kans! Later bezoeken we nog een bewoond eilandje waar geen toerist komt. Het voelt alsof we terug in de tijd gaan. Tegen elkaar zeiden we nog, hoe moet je dit omschrijven aan het thuisfront? Niet te doen dus. Zowel kinderen als ouderen zwaaien, kinderen spelen met een stok en proberen de fietsband draaiende te houden. Een bijzondere ervaring. En uiteindelijk, komt aan al het moois een einde, we schepen aan in El Nido. Deze expeditie is zonder twijfel een van de hoogtepunten van de reis, eentje die ik nooit meer ga vergeten.

El Nido

Met de plek El Nido heb ik minder. Het is enorm toeristisch, tourzaakjes, winkeltjes en restaurants in overvloed. Ondanks dat heb ik mij er tweeëneenhalve dag goed vermaakt. Het bezoeken van een strand iets verder op en in de avonden heb ik goed gefeest. Iets te goed misschien, besefte ik mij de volgende dag op de boot tijdens een dagtour. Het varen maakte mij wel iets misselijk. Gelukkig kwam ik zonder over de reling te hoeven hangen aan op dit eiland. Dat ik hier onder andere heb moeten bijkomen van mijn kater vond ik niet zo erg. Ook de lagoons bleken daarvoor een prima plek! 

Port Barton 

In tegenstelling tot El Nido, is Port Barton (nog) een onontdekt dorpje van de Filipijnen. Het is moeilijk te bereiken via een vrij pittige, hobbelige weg. Dat er letterlijk een backpack van het dak afvloog zegt genoeg. Maar bij het zien van Port Barton is de stuiterende tocht hiernaar toe het toch dubbel en dwars waard. Het Filipijnse leven gaat hier ongestoord verder. Het vissersdorp, eigenlijk niet meer dan twee parallel gelegen zandwegen, wordt naast de zee omcirkeld door palmbomen en een jungle. De stranden zijn zeker niet zo hagelwit als in El Nido en Coron, zoals de ansichtkaarten van de afgelopen dagen. Maar de sfeer doet dit vergeten. Enkele lokalen leven hier momenteel van het toerisme. De accommodaties zijn hier minimaal, maar voldoende voor het aantal toeristen dat hier komt. Zeker voldoende wanneer blijkt dat ik een nacht de slaapzaal voor 16 personen maar met een ander hoef te delen. En dat met uitzicht op het strand. Dan te bedenken dat in El Nido alles volgeboekt was en ik zelfs een nacht sliep op een balkon. Veel weten het bestaan van Port Barton niet, of reizen liever de standaard route. Zonde! Maar stiekem ben ik er wel blij mee. Naast de sfeer en omgeving zijn de mensen ook hier onwijs vriendelijk. Wanneer ik ‘s ochtends wakker wordt en naar de bar loop word ik meteen verwelkomd "Good morning Mar". Ik voel mij hier direct thuis. De rust komt hier ook als een vloedgolf op je af. Dat er geen pinautomaat aanwezig is en alleen elektriciteit en (slecht werkende) Wi-Fi is tussen 19:00 en 00:00 uur omschrijft perfect de sfeer in Port Barton. Laid-back, ontspannen en puur. Kinderen zwaaien enthousiast wanneer je langs loopt, spelen ongestoord verder in hun eigen wereldje en de lokalen spreken je aan voor een praatje. Dat na enkele dagen velen mijn naam kennen en we elkaar begroeten blijf ik fantastisch vinden. Wanneer je Port Barton uit loopt, loop je al gauw dwars door de jungle, waar ik palmbomen, varkens, waterbuffels en kokosnoten tegen het lijf loop. En stranden, helemaal verlaten. 'White beach' bereik ik na een uur wandelen. Een tip vanuit het hostel. Bij aankomst ben ik weer onder de indruk. Ik kan de mensen op een hand tellen! En nog mooier is, de hangmatten zijn er voor het uitkiezen! Eenmaal gesetteld in de hangmat dacht ik, hier moet ik een foto vanmaken. Maar geen seconde later besefte ik dat er überhaupt niemand was om een foto van mij in de hangmat te maken. Wauw, wat een paradijs! De Filipijnen blijft mij verbazen. Wat doet die mensenmassa tegenwoordig allemaal op het stranden in Thailand? De Filipijnen lijkt wel een onontdekte parel, en met name deze plek. Een geheim dat ik het liefst ook voor mij wil houden. Maar daar is het bij deze te laat voor. Dus zullen wij het dan tussen ons houden? Voordat het verwoest wordt door toeristen. Het is dat mijn binnenlandse vlucht al is geboekt, want anders zat ik er nog wel even, even, een hele tijd, een maand of een jaar... 

Cebu/Oslob

Na een ruim uur land ik in Cebu. Een plek die ik al gauw verlaat en vertrek richting Tan-Awan in Oslob. Niet omdat de plek zo sociaal is, maar omdat ik hier een bijzondere ervaring van mijn bucketlist kan afstrepen. Een spannende en zeker onvergetelijk. De wekker gaat om 5:00 uur in de vroege ochtend. Even twijfel ik of ik dit nou wel zo'n fantastisch idee is, want het is wel vroeg, maar zodra ik besef wat mij te wachten staat spring ik direct uit bed! Na enkele instructies (niet aanraken, vier meter afstand bewaren, geen flits gebruiken) - nou dat klinkt niet heel ingewikkeld - stap ik op de boot en voel ik de zenuwen door mijn lijf gieren. Gelukkig ben ik niet de enige. Niet verwonderlijk als je bedenkt dat je over enkele minuten de zee in springt en tussen de grootste vissen ter wereld gaat zwemmen, namelijk the whale sharks! My God! Nu moet ik wel. Dat mijn bonkende hart voelbaar is in de zee kan niet anders, en wat een adrenaline. Maar de daaropvolgende gil is van geluk, wat is dit gaaf!! Wat een enorme mooie en grote beesten! En ze zwemmen overal om mij heen, bizar! Deze ervaring stijgt boven mijn verwachtingen uit. Samen met Frederico, wie ik hier weer heb gemeet, lach ik tranen over mijn wangen. Onze filmpjes die die wij naderhand bekijken geven een goed beeld weer van de werkelijkheid. Complete chaos en hysterie wanneer ik in het water spring en wanneer er weer eens een whale shark recht op je af komt zwemmen. Het was niet te overzien, ze waren werkelijk overal en ook nog eens dichtbij! Te gekke ervaring en zonder meer onvergetelijk! 

Siquijor

Vlak daarna vertrekken we naar een klein eiland, Siquijor. Het heeft geen grote highlights en er is weinig te doen, maar dat was juist de charme van het eiland. En 'There’s some kind of magic in the air'! Black magic en healing, wel te verstaan. In het hostel in Oslob werd ik al goed ingelicht. "Wanneer een lokale je aanraakt, moet je diegene terug aanraken, anders zit de zwarte geest in jouw lichaam", zei de eigenaresse van het hostel met een serieuze gezichtsuitdrukking. Zij die voor geen goud een voet op dit mystieke en magische eiland wil zetten. Oh en nog een tip van haar: eet er geen vis, er zitten allemaal wormen in! Haar reactie over mijn vertrek naar dit eiland maakte mij des te meer nieuwsgierig! Eenmaal aangekomen heb ik samen met Federico het eiland met de scooter verkend. Authentiek, groen, gemoedelijk! Het bezoekje aan de BoroBoro healer was een hele ervaring. Hetgeen waar de lokalenerg geheimzinnig over deden. Daar moest ik meer van weten! Zo vroeg ik de man van het hostel waar het precies gevestigd zat. Hij keek om zich heen en fluisterde: "Dat kan ik niet zeggen. Misschien morgenochtend". De volgende ochtend wees hij vlug de richting aan. Via vage signalen en een rit van een uur op het eiland zien we het bordje met Boro Boro, waarna we vervolgens nog een kwartier door de jungle lopen. Eenmaal aangekomen neem ik plaats op een houten bankje. Laat de magic maar beginnen. Ik heb hier een klein filmpje van. Mijn gezichtsuitdrukking spreekt boekdelen gedurende het Boro Boro ritueel. Ik kijk de man vragend aan, wanneer hij het 'vieze' water in het glas aan mij laat zien. De BoroBoro man blaast meerdere keren in het rietje, dat bubbels creëert in het glas water. Hij gaat heel mijn lichaam langs. Vervangt meerdere malen het glas water, tot dat het water schoon is en niet meer vies of troebel. Na een kwartier is mijn lichaam weer schoon en gezond, zo laat een lokale weten die als tolk naast ons staat. De man en Federico volgen en nemen ook plaats op het bankje. Bij hen duurt het ritueel korter, en na een uur bedanken we de healer en geven wij hem een vrijwillige bijdrage voor deze bijzondere ervaring! 

Een uitje vanuit Siquijor naar Apo Island heeft mij een nieuwe geweldige ervaring bezorgd. De kans om met schildpadden te zwemmen was mij net ontgaan tijdens de expeditie. Maar deze keer gelukkig niet, in tegendeel, ze waren niet te missen! Wauw! Hoe gelukkig kan een mens zijn? 

Bohol

Eenmaal aangekomen pak ik, zoals vele keren eerder, de tri-cycle. Een typisch Filipijnse taxi, een motor met een zijspan en een dak erboven. Ze vervoeren jou en al je bagage maar al te graag rond. De een nog kleurrijker en voorzien van diepzinniger teksten dan de ander. "Jesus is coming soon", "Love one another", "God is with you", "The lord is good to all", zijn enkele van deze teksten. Het is, naast het feit dat je kerken ziet, duidelijk dat niet het boeddhisme maar het christendom hier in de Filipijnen domineert. Een ander vervoersmiddel waar voornamelijk lokalen gebruik van maken in de Filipijnen is de Jeepney. Een kleurrijke bus die zo vol mogelijk geladen wordt. Na enkele seconden kan ik ook hier weer concluderen dat ik veel te lang ben. Mijn hoofd kan ik niet recht op houden en met kramp in mijn nek bereik ik na een uur mijn bestemming. Maar ik heb in ieder geval de echte Filipijnse ervaring te pakken. In Bohol, een van de meest bezochten eilanden in de Filipijnen, bezoek ik onder meer de 'Chocolate Hills' en 'Tarsier Sanctuary'. De Chocolate Hills is een plaats waar ik mij helemaal thuis voel gezien de naam. Het bestaat uit circa duizend bolle heuvels, die hun naam ontlenen aan de bruine kleur die ze in het droge seizoen krijgen. Al was het nu eerder groen. Het viewpoint gaf een geweldig uitzicht over deze hills! In de Tarsier Sanctuary heb ik een uniek schattig diertje gespot. Hier leven de met uitsterven bedreigde tarsiers, ook wel spookdiertjes genoemd. Het spookdiertje behoort tot de kleinste primaten ter wereld. Het is zo klein als een vuist en heeft in verhouding enorme ogen, een lange staart en vingers. Gaaf en bijzonder om te zien. Wij passeren tevens het 'Man Made Forest'. Een dichtbegroeid, aangeplant bos met allemaal gelijk uitziende mahoniebomen. Evenals erg fotogeniek! Verder heeft ook dit eiland rijen palmbomen en rijstvelden te bieden. De eerste nachten slaap ik in het slaperige dorpje Loboc, gelegen in 'Bohol's amazone'. Hier wandel ik heerlijk rond, een rustgevende omgeving en erg puur. Ik passeer mannen die fanatiek spelletjes aan het spelen zijn, kinderen die basketbal spelen (overigens een typisch Filipijnse sport, blijkt), rijstvelden, de basisschool met rondrennende geüniformeerde kinderen, kippen en de bakkerij. Een bakkerij zoals een van de duizenden hier. Blijkbaar ook erg typisch, waar diverse zoute broodjes, chocolade koekjes en brownies voor slechts enkele centjes verkocht worden! De laatste dagen op Bohol spendeer ik in Panglau, de toeristische plek in Bohol. De plek waar ik op het strand geniet van mijn laatste Filipijnse zonnestralen. Op mijn laatste avond neem ik in stijl af van mijn avonturen hier, met de lokale rum-cola! Ik moet eerlijk toegeven, het maakt mij een beetje verdrietig. Wat heb ik hier genoten. Filipijnen, ik beloof je, ik kom terug! 

Ik maak mij klaar voor mijn volgende lange reis. Nieuw-Zeeland is mijn volgende bestemming, een reis van 31 uur! Een daar ontmoet ik Anouk, mijn oud huisgenootje! Mijn droom, correctie 'nachtmerrie', omtrent het verliezen van al mijn kostbare spullen, inclusief mijn paspoort, met alle gevolgen van dien - dat ik niet direct naar Nieuw-Zeeland kan vliegen en ik Anouk in de steek laat - is gelukkig niet werkelijkheid geworden! Godzijdank! Al was een ding wel even spannend. Ik had al mijn was weggebracht naar de laundry service. Lekker met frisse kleding naar NZ. Maar wat bleek, het lag niet klaar! De vrouw zei dat het goed kwam, maar de stress was af te lezen van haar gezicht. Waarna ze vervolgens alleen maar tegen haar collega 'O mijn god" zei en gestrest rond belde wist ik genoeg. Ik benadrukte nogmaals dat ik al mijn was had afgegeven, het klaar zou liggen en ik mijn Ferry en vlucht moest halen. Nou, ik kneep hem wel. Zonder kleren naar NZ vliegen is ook wel een kleinenachtmerrie als je het mij vraagt. Maar zoals altijd alles uiteindelijk goed komt, kwam er met spoed een tri-cycle aan scheuren, met mijn was! Gelukkig! "Thank you sir!! Thank you madam”. Met een gerust hart stap ik het vliegtuig in. Op naar Nieuw-Zeeland en naar Anouk!