Crazy India

Ruim twee maanden geleden vloog ik van Nepal naar India. Het moment waar mijn vorige blog eindigde. Het lijkt alweer een hele tijd geleden. En dat is het eigenlijk ook. Tijd voor een update ...

India
Bij aankomst in Delhi word ik herenigd met mijn oude huisgenootje Ellen. Het voelt onwerkelijk haar in India te ontmoeten! Onze planning voor de komende drie weken: Delhi, de deelstaat Rajasthan verkennen (Udaipur, Jaisalmer, Pushkar, Jaipur), Agra en Varanasi. 

De eerste dagen verkennen we Delhi. Onder andere Old Delhi, waar de talloze smalle steegjes een groot doolhof vormen in deze enorme stad. Heerlijk om hier te wandelen met winkeltjes zonder voorgevel, waar de glitters en het lokale eten je zintuigen alsmaar prikkelen. Maar kijk vooral niet te lang, lopend, richting de winkeltjes. De kans om met je haar vast te zitten in, naar beneden hangende, elektriciteitsdraden bleek zeker niet uitgesloten. Veel eten dat ik observeer in restaurantjes en het streetfood ziet er heerlijk uit, maar het lijkt soms ook vragen om een voedselvergiftiging. Naast het feit dat rondlopen in Delhi al een beleving op zich is, hebben we uiteraard ook een aantal specifieke bezienswaardigheden bezocht, bijvoorbeeld Jama Masjid. De Asjhardham Temple was daar ook een van. Onvoorstelbaar mooi. Ik voel mij als een klein meisje, gelovend in een sprookje. Alleen nu is het de realiteit en sta ik er middenin. Wauw! En dit is pas dag twee in India.

De nachttrein vanuit Delhi heeft ons gebracht naar Udaipur. Vanuit het raam zien we sloppenwijken. Het doet mij denken aan de film Slumdog Millionaire en kan mij het leven van het jongetje helemaal indenken. Udaipur bleek een heerlijke plek, waar we ons in de twee dagen helemaal thuis voelden. Mede door het guesthouse waar we opgenomen werden door de familie, maar ook door de fijne sfeer in de stad, de mooie winkeltjes, het dorpsgevoel. We hebben rondgelopen, de omgeving per scooter verkend en een kookcursus gevolgd. Over koken gesproken, het eten in India is inderdaad spicy, vrijwel al het eten. Al kan het erg lekker zijn, mijn maag was er niet op voorbereid en bleek er ook niet aan te kunnen wennen. Een voedselvergiftiging had ik, maar ook Ellen, dan ook binnen een week te pakken. Niet geheel onverwachts dus.. Het zal wel bij de echte experience van India horen. De timing was overigens zeker niet perfect, in de nachtbus richting Jaisalmer waren we beiden ontzettend ziek. De twee daaropvolgende weken hebben wij dan ook zelden Indiaas gegeten. Zonde natuurlijk, maar wel beter.
 
Bij aankomst in Jaisalmer werden we gewaarschuwd. Pas op wanneer je de bus uit stapt! Men zal je waardevolle spullen proberen te stelen. Een bus of trein in India uitstappen betekent dat je met moeite een stap vooruit kan zetten! Tuktukchauffeurs strijden om je aandacht, met als beoogd doel dat je bij hen de tuktuk in stapt. Het zijn echte volhouders. Ze staan dicht tegen je aan, trekken aan je. Opdringerig en met een hoop geluid. Stiekem, hoe irritant ik het ook vind, kan ik soms zeker lachen om deze gigantische hectiek. Al sta je er ‘s ochtends, wanneer je ziek bent een nacht met weinig slaap erop hebt zitten, niet op te wachten. El en ik weten ons mannetje gelukkig wel te staan en hebben ons keer op keer door de menigte heen kunnen worstelen.

Jaisalmer staat voornamelijk bekend om de omgeving, de woestijn. En wil je het echte India beleven, dan mag een kameelsafari, inclusief een nacht in de woestijn, zeker niet ontbreken. Om het echt goed te ervaren besluiten we voor drie nachten te gaan. Een goede beslissing blijkt. De hectiek van 'crazy India' ontsnappen. Het uiterste beleven. En wat een rust brengt de woestijn inderdaad met zich mee. Ellen beschrijft het als een 'meditatie' en zo voelt het ook, bijna elk moment van de dag. Met de jeep worden we de eerste dag 40 km verderop vanaf Jaisalmer gebracht. We maken een rondje met de kameel waarbij we vlak langs de Pakistaanse grens komen. Niet te dichtbij, aangezien een leger en een grote muur van 15 m hoog hier de grens bewaakt. De momenten op mijn kameel, 'Lalo', kijk ik om mij heen en geniet ik van deze unieke ervaring. Na twee uur rond hobbelen ben ik stiekem telkens wel blij dat ik ervan af mag stappen. Verzuurde benen als resultaat, al zakt dit direct weg als je weer met beide benen op de grond staat. 

Tijdens de tocht passeren we enkele dorpjes. Kinderen vragen, zonder enige vorm van bescheidenheid, om roepies of chocolade. Wel te verklaren, wanneer een van de moeders een armbandje van mijn arm aftrekt. Een poging die weliswaar mislukt. Een armbandje uit Nepal, een die ik best had willen schenken. Echter deed deze actie van de vrouw weinig goeds en ben ik verder gelopen. De lokale jongens, afkomstig uit de dorpjes in de woestijn, maakten gelukkig een betere indruk. Met humor en enthousiasme verzorgen ze de tocht. Een van hen, van mijn leeftijd, vertelt over zijn toekomstige vrouw. De vrouw die zijn familie voor hem zal uitzoeken en hij pas leert kennen op de dag van het huwelijk. Over een jaar. Gek te bevatten dat een ‘arranged marriage’ hier zo gebruikelijk is. De jongen laat weten te vertrouwen op zijn familie, tijdens het maken van een keuze. Ondanks dat de jongens vrij westers op mij overkomen, komt hier een duidelijk cultuurverschil om de hoek kijken. In de avonden zorgen de jongens voor een sfeervol kampvuur, evenals voor de drie maaltijden per dag. De lege tonnen, eerder gevuld met water, worden gebruikt om het ritme van de mooiste Indiase muziek te begeleiden. Ze zingen met veel energie. Dit in combinatie met de woestijn en de sterrenhemel maakt het moment memorabel. En de sterrenhemel, iets wat nooit verveeld en waar je uren naar kunt blijven staren. Net zoals mijn eerdere beleving in de bergen van Nepal. Na het kampvuur vallen we in slaap, midden in de woestijn, onder de sterrenhemel. De ochtenden word ik wakker, een keer voor de zonsopkomst, maar vaker daarna. Ontwaakt uit een diepe slaap. Gelukkig maar, want in de ochtenden wordt ik telkens toch iets onrustig van de vele voetsporen in het zand rondom onze dekens.

Een fijne bijkomstigheid in de woestijn is de frisse lucht. Een verademing voor onze longen in vergelijking met de steden in India. Met name bij terugkomst merk je pas hoe vies de lucht daar wel niet is. Niet alleen de lucht overigens, ook de straten en toiletten. Ellen voelt zich zelfs meer fris in de woestijn, dan in de steden van India. Deze uitspraak zegt genoeg.Tevens is er een handlezer op ons pad gekomen. Net als de rest van de reis door India, laten we ook dit maar op ons afkomen. Huiverig luisterde ik naar zijn woorden. Het bleek een bijzondere ervaring uiteindelijk.

Na al deze belevenissen in Jaisalmer, zijn we afgereisd Pushkar. Een heilig plaatsje waar veel heilige koeien rondlopen. We hebben rond gelopen en zijn per scooter de omgeving gaan verkennen. Geen grote highlights, maar een lekkere plek om te relaxen en rond te wandelen!

Vervolgens zijn we vertrokken naar Jaipur. The ‘Pink City’ van Rajasthan. Hier hebben we onder andere het onvoorstelbaar mooie Amber Fort bezichtigd. De foto's geven een klein inkijkje.

Vanuit het echt prachtige Amber Fort vervolgen we onze weg naar de Monkey Temple. De tuktukchauffeur komt tot stilstand bij een druk kruispunt. De harde geluiden van het constante getoeter komen binnen, evenals de vervuilde lucht. Je zou denken dat iedereen in India een flinke gehoorbeschadiging oploopt en een jaar van zijn leven moet inleveren in verband met de vervuilde lucht. Tijdens het wachten op het groene licht van het stoplicht, trekt een jongetje, een meter links van mij, mijn aandacht. Het jongetje is circa drie jaar oud. Hij draagt een roze shirtje, verder niks. Zijn lichaam is vies, stoffig, onverzorgd. Hij loopt wat rond, twee meter naar rechts en weer terug. De weg oversteken doet hij niet, wellicht weet hij dat dat gevaarlijk is. Naast hem ligt een ouder iemand op de grond. Het kindje probeert aandacht te krijgen, maar zonder succes. Het jongetje staat verloren op de hoek van een enorm kruispunt, vies en vrijwel naakt. Het maakt mij stil, zo triest om te zien. Voordat ik het in de gaten had, reed de chauffeur verder. Later voelen Ellen en ik ons schuldig, over het feit dat we niks gedaan hebben. Al voelen we ons ook machteloos. Naast al het mooist wat India te bieden heeft, zie je veel van dergelijke schrijnende situaties. Verschrikkelijk magere baby's, onverzorgde kinderen levend langs drukke wegen of in de vele sloppenwijken, zwervers die in rijen naast elkaar liggen. Het is jammer dat ik met name de mooie beelden van India gefotografeerd heb. India heeft namelijk twee gezichten, het contrast is enorm. Groter dan dat ik ooit ergens eerder heb gezien.

Na een paar dagen doorgebracht te hebben in Jaipur, komen we ‘s avonds aan in Agra. We zijn daar met een reden, het bezichtigen van een de zeven wereldwonderen: de Taj Mahal. Een bucket list dingetje natuurlijk! Enorme mist verbergt echter ons zicht in Agra. Met goede hoop, ondanks deprimerende berichten, gaan we vervolgens slapen. Om zes uur in de ochtend word ik wakker. Wanneer ik uit mijn raam kijk, is het mij al snel duidelijk. De zonsopkomst zien bij de Taj Mahal is hoe dan ook onmogelijk door de mist. We blijven daarom in ons bed liggen. Wanneer we uiteindelijk die kant op lopen, moeten we lachen om de situatie. In de avond vertrekt onze trein namelijk al richting Varanasi, dus het is onze enige kans nog om de Taj Mahal te zien. Zul je net zien, wat een domper! Tijdens het kopen van de ticket vraag ik 'Is the ticket including good weather?' We moeten er beiden om lachen. We weten beide namelijk heel goed dat het een enorme ongelukkige dag is. Toch worden we verrast, de zon breekt door! We hebben uren naar de Taj Mahal gekeken. Wat een bouwwerk, ongelofelijk. De symmetrie is tot in het detail perfect doorgevoerd. Zo mooi! En al helemaal mooi wanneer je je beseft dat het gebouw uit liefde gebouwd is. 

We hebben er nog lang over kunnen dromen, aan tijd geen gebrek namelijk. Onze nachttrein die avond had vertraging, op het station 15 uur, wel te verstaan. Elke keer kwam er een vier uur bij, later telkens een uur. Hoe verschrikkelijk het achteraf ook was, we hebben met name om de situatie gelachen en rustig gelegen midden op de vieze grond in een stinkende, naar sterke urine ruikende, wachtruimte.

Vrijwel zonder slaap zijn we volgende ochtend de trein in gestapt en ook de treinreis duurde langer. Mist en smog waren de oorzaak. Al met al 36 uur later kwamen we aan op onze volgende bestemming. Hieruit blijkt ook, reizen door India is hoe dan ook een groot avontuur. Alles is net een tandje extremer in vergelijking met andere landen.

Uiteindelijk, 'ietsje' later dan gepland, arriveren we in Varanasi, ook wel Benares genoemd. Het is een stad die niet te beschrijven is, voor mij niet in ieder geval. Je moet het beleven, maar ik wil uiteraard een poging doen. Varanasi is voor het Hindoeïsme een van de heiligste plekken in India, zo niet de wereld. Het is gelegen aan de heilige rivier de Ganges. Het is een stad die hoog op mijn lijst stond, het fascineerde mij van tevoren al. Nu nog meer. Men reinigt zich in de heilige Ganges. Naast dezelfde rivier vindt lijkverbranding plaats. Varanasi, naast de heilige Ganges, is de enige plaats waar de ziel van de persoon direct vrijkomt en de overleden persoon naar de hemel gaat. De lichamen worden verbrand met 150 kilogram hout en de crematie duurt circa 24 uur. De crematie is zowel dichtbij te zien vanaf de waterkant als vanaf een dakterras. Voor familie en als toerist. Ook wij hebben dit gezien. Vanaf de waterkant kon ik het nog goed relativeren en het plaatsen in het perspectief de cultuur. Je kan voelen dat men de stad als heilig ervaart en men blij is als hier het lichaam van de overledene gecremeerd kan worden. Het heeft daarom iets moois. Echter, vanaf het dakterras zag ik het wel van erg dichtbij. De geur, de lichamen, ik vond het erg indrukwekkend om daar te zijn. Geen vijf meter verderop zie je kinderen spelen, vliegeren. Wat een contrast. Men wast zich in de rivier, men vult tonnetjes water om het heilige water mee naar huis te nemen, de heilige koeien lopen tussen de crematies door. Er gebeurt veel. Zieken, gehandicapten, en ouderen komen naar Varanasi om de laatste levensjaren door te brengen. Het straatbeeld bevestigt dit, met name rondom de heilige rivier. Ook zeker niet altijd makkelijk te zien. Mensen zonder enkele ledematen of enorme wonden kijken je indringend in je ogen aan. Normaliter ben ik helemaal geen held in het zien van dergelijke dingen. Ik vind het al vervelend om in een ziekenhuis in Nederland rond te lopen. Dat zal nu wel anders zijn. Naast al deze indrukken, is Varanasi zelf prachtig. Veel straten zijn sfeervol, kleurrijk, met vele leuke winkeltjes en restaurantjes. Tevens hebben wij de oudste heilige Hindoeïstische tempel, de Kashi Vishwanath, bezocht. We sloten aan in de lange rij. Al kregen we al gauw voorrang als toerist en konden we binnen mum van tijd naar binnen. De tempel zelf hebben we in een halve minuut bezocht. Meer tijd kreeg je niet. Ik kwam ogen te kort en voelde mij door de tijdsdruk iets onrustig. Het was met name de belevenis die dit mij hieraan herinnert, niet per se het uiterlijk van de tempel. Daar heb ik onvoldoende van gezien. Extra bijzonder was dat wij Varanasi hebben verkend met een lokale. We leerde hem kennen tijdens de treinreis. Later zijn we met z’n drieën op de scooter van plek naar plek gereden. Daarnaast hebben El en ik vliegers gekocht en deze uitgedeeld aan arme kindjes om ons heen. De pretoogjes van deze kinderen zal ik niet zo snel vergeten. 

Hoe heiliger de stad, hoe meer en hoe grotere heilige koeien er zich bevinden trouwens. In vrijwel elke straat word je verwelkomd door een heilige koe. Ik betrapte mij erop dat ik er moeilijk aan kan wennen. Waarderen doe ik het wel! Het siert India en maakt het uniek. Het levert hilarische momenten op, wanneer je bijvoorbeeld om de hoek loopt en je pal tegenover een enorme koe komt te staan of tijdens het rijden op een scooter tot stilstand komt te staan, wanneer een koe voor de zoveelste keer de hele weg blokkeert. Een koe had zelfs de illusie wel even dwars door mij heen te kunnen lopen. Gelukkig bleef het bij een flinke schrikreactie van mijn kant.

Vanuit Varanasi zijn we teruggereisd naar Delhi, wat betekende dat laatste bestemming van onze reis door India erop zat.

Ik heb enorm van het unieke India en het goede gezelschap van Ellen genoten. Gaaf om deze onvergetelijke reis samen gemaakt te hebben. Een interessant land! Zo is de enorme discriminatie in het land mij zeker bijgebleven. Zowel tussen de man en de vrouw, maar ook als blank persoon krijg je met alles voorrang en kan je veel maken. Ze nemen alles van je aan. Oneerlijk, en we hebben ons er soms tegen verzet door bijvoorbeeld niet voor te willen kruipen, zonder resultaat. En waar we eerder voor waren gewaarschuwd, bleek waar. Men staart, ongegeneerd. Voor lange tijd en zeker niet onopvallend. Vele donkere ogen zijn ons gericht geweest gedurende de reis. Het zijn met name mannen die het straatleven vullen. Deze combinatie samen, voelt hooguit ongemakkelijk, maar onveilig voelde ik mij niet. In Nepal was het overigens ook wel het geval, meer zeker niet in deze mate. En man, Ellen en ik hebben onszelf tijdens de reis ontpopt tot ware bitches. We hebben veilingen georganiseerd wanneer we volledig werden omsingeld door de vele tuktukchauffeurs. We riepen steeds harder en vaker nee wanneer men zich opdrong, we organiseren eerlijke volgordes voor de rijen en vertellen tuktukdrivers welke richting ze moeten oprijden om oplichting te voorkomen. Aan assertiviteit geen gebrek! Gelukkig maar, want het heeft het reizen door India een stuk prettiger gemaakt.

Het is een land dat ik omarm. Zeker niet elk moment van de reis door India, integendeel. Ik heb mij verbaasd over de vieze lucht en straten, ik heb mij vies gevoeld, geregeld geïrriteerd aan opdringerige tuktukdrivers, de arranged marriages hebben mij verdrietig gemaakt tijdens het zien van een aantal ongelukkige vrouwen, en nog niet gesproken over de hartverscheurende armoede, zoals het zien van dunne baby's en onverzorgde kinderen. Want welke toekomst gaan zij tegemoet en welke kansen krijgen ze? Ik hoop dat ik, op welke manier dan ook, in de toekomst een steentje kan bijdragen om hier iets aan te veranderen. Het is een land dat zich in vele opzichten nog een hoop kan ontwikkelen en kan groeien. Gelukkig vertelde onze lokale vriend uit Varanasi dat ze daar ook mee bezig zijn. Hopelijk blijven de mensen even speciaal, de koeien heilig en blijft het het kleurrijke en ongelofelijk mooie India dat je blijft verrassen! 

Na India heb ik ook nog een hele hoop beleefd in Cambodja en Vietnam, maar dat bewaar ik voor de volgende keer!