Het veelzijdige Nepal!

Namaste,​

Inmiddels ben ik al goed ingeburgerd in Nepal! De eerste maand van mijn reis zit er alweer op en daarmee direct ook mijn reis door Nepal. Het land waar ik steeds meer van ben gaan houden.

Kathmandu
De eerste dagen verbleef in Kathmandu, de hoofdstad van Nepal. De stad leeft enorm. Er gebeurt van alles en er loopt ook van alles rond. Enorme chaos, veel geluiden (met name getoeter) en zo nu en dan hele erge stank. Armoede en rijkdom, mooie kleuren en grauwe vervallen gebouwen wisselen elkaar voortdurend af. De schade van de aardbevingen van 2015 is nog steeds goed zichtbaar. Veel in deze stad in verwoest. Ze, vaak jonge kinderen, zijn de huizen en daarmee hun leven weer letterlijk aan het opbouwen.

De eerste twee dagen weet ik goed te vullen door rond te dwalen in de stad. Heerlijk om te verdwalen in een van de vele straatjes van Kathmandu. Elke seconden lijkt een uniek beeld voor je ogen te verschijnen. Ik heb een poos op een stoeprand gezeten, het uitzicht verveelde nooit.

Pokhara
Na twee dagen in Kathmandu ben ik afgereisd naar Pokhara. Bij aankomst in Pokhara merkte ik pas hoe intens de eerste dagen eigenlijk waren. De jetlag sloeg toe! Vermoeid ben ik in een café neergeploft. In de voorgaande dagen had ik ook al zoveel gezien en meegemaakt. Al de indrukken van de stad en de grote hoeveelheid mensen die ik in een korte tijd heb leren kennen. Een paar dagen rusten in Pokhara klonk mij dan ook niet verkeerd in de oren. Het is een heerlijke plek, gelegen aan een prachtig meer. De sfeer is ontspannen. Ik ben dagen druk geweest met vooral niet al te veel. Rondwandelen, aan het meer liggen, kaarten, kanoën, lokaal eten proeven, een buiten bioscoop bezoeken, nieuwe mensen ontmoeten. De laatste dagen in Pokhara heb ik mij voorbereid op de trekking. Ik moest een aantal spullen kopen en huren, mijn permit regelen (aanmelding/registratie voor de trekking) en mijn vergunning voor het natuurgebied. Uitgerust en goed voorbereid stap ik de nacht van 25 oktober mijn bed in.

Trekking – Annapurna circuit
De dag van de trekking! Kwart over vijf gaat de wekker, de bus die mij naar het startpunt van de trekking brengt, vertrekt bijna. Half slapend pak ik mijn backpack en loop ik richting het busstation. Een taxi pakken is verleidelijk, maar ik bestempel deze korte tocht maar als een opwarmertje voor de echte tocht. Een schram, een blauwe plek en een lichte hersenschudding verder, stap ik na vijf uur de bus uit. Lekker begin! Wat een hobbelige weg, we vlogen letterlijk door de gammele bus heen, tijdens het passeren van de vele gaten en hobbels in de weg. Mijn hoofd knalde keer op keer tegen het, voor mij, veel te lage plafond. Tijdens de rit heb ik mij meerdere keren afgevraagd of mijn backpack, liggend op het dak, er niet van af zou vliegen. Het enige wat ik kon doen was er op vertrouwen dat het goed zou gaan. En dat ging het! Bij aankomst in Besisahar wacht ik op Eveline, met wie ik de trekking start. Ik heb haar ontmoet tijdens de reis, een paar dagen geleden. Ik moet drie uurtjes wachten tot ze aankomt. Ondanks het tekort aan slaap, voelde ik mij fit. Het was de adrenaline denk ik. Tijdens het wachten schoot ik in de lach, ik moest terugdenken aan het gesprek met andere backpackers in de bus. Want hoe gek zijn wij? Nog nooit een berg beklommen en dan bedenken we om er een te beklimmen, waarvan de trekking circa twee weken duurt. Laten we het uitdagend en avontuurlijk noemen! Het is de bedoeling dat we de hoogte van 5416 meter gaan halen. De trekking heet het Annapurna Circuit, een bekende trekpleister binnen Nepal.​

Daar gaan we dan! Mijn backpack heb ik zo licht mogelijk proberen in te pakken, ondanks dat is hij elf kilo zwaar. Warme kleding, een slaapzak, een kleine toilettas, een set blarenpleisters, mueslirepen en twee flessen water vullen de tas. We starten in Ngadi, op de hoogte van 890 m.

De eerste dagen geniet ik van de rijstvelden en het vele groen om ons heen. De uitzichten zijn prachtig. Het is warm, er zitten pittige stukken tussen en ik ben geregeld buiten adem. Echter loop ik vol vertrouwen de eerste kilometers van de trekking. Zowel de backpack als de bergschoenen zitten goed. De omgeving verandert naarmate je de trekking voortzet. Ik heb mij verbaasd over de veelzijdigheid van de natuur die Nepal te bieden heeft! Het is erg divers. Het valt met geen pen te beschrijven en ook de foto’s kunnen niet goed genoeg laten zien hoe mooi het hier echt is. Ik liep tussen de enorme bergen en de ruige natuur en voel mijzelf zo ontzettend klein. Het groen maakt plaats voor steeds meer witte bergtoppen! Naast andere trekkers, kom je er voornamelijk ezels, paarden, koeien en yaks tegen. Gedurende de trekking passeren we authentieke Nepalese dorpjes, vele theehuisjes en guesthouses, watervallen, rivieren en de vele bruggen. De temperatuur daalt, en raakt het vriespunt. In de avonden laten we onze spieren rusten, spelen we kaartspelletjes, wikkelen we onszelf in steeds meer kleding om onszelf enigszins warm te houden. Met veel geluk hadden we een warme douche, maar zeker niet uniek waren de keren dat we een emmer lauw water kregen om onszelf te wassen.

Na zes dagen bereiken we het dorp Manang, gelegen op een hoogte van 3540 m. Hier hebben we, met vele anderen, een rustdag gehad. Naast dat het erg lekker was na dagen klimmen, is het ook goed voor het acclimatiseren. Vanaf de hoogte van 3000 m kan hoogteziekte namelijk een rol gaan spelen. Hoogteziekte kan je gelukkig voorkomen door niet te snel te stijgen, en we zijn zeker niet de snelste, en door boven de 3000 m nooit meer dan 300-500 m hoger te slapen als je vorige slaapplek. Vanuit Manang zijn we nog op en neer geweest naar het Ice Lake op 4600 m. Een pittige maar goede tocht ter voorkoming van hoogteziekte. We stijgen voor deze eendaagse sidetrack zo’n vijf uur lang. Ik leer mijzelf te blijven kijken naar waar ik nu sta en de stap erna, in plaats van de enorme helling die op mij staat te wachten. Het helpt, maar ik heb het zwaar. Gelukkig maakt de omgeving alles goed en zet je elke stap maar al te graag! Naarmate je hoger in de bergen komt, zie je steeds meer helikopters vliegen. Mensen met hoogteziekte worden dan afgevoerd, al is het zeker niet zo dat ze met bosjes omvallen. Maar het houdt je wel alert! 

De dagen die volgen worden zwaarder. We lopen tijdens onze trekking gemiddeld zes tot acht uur per dag. De natuur is heel mooi en het voelt tof om met je backpack door deze enorme bergen te lopen. Op dag elf staat de zwaarste dag van de trekking op ons te wachten. De dag dat wij de 5416 m gaan bereiken en op de pass staan! Met moeite stap ik mijn slaapzak uit. De kleren voor deze dag heb ik de hele nacht in de slaapzak laten opwarmen. Het helpt een beetje, maar oh, wat is het koud. Om kwart over vier zitten we aan ons ontbijt. Veel vertrekken er al, echter wachten wij liever op het moment dat het buiten iets lichter is. Uiteindelijk vertrekken we om zes uur in de ochtend. Goed verpakt, 1 T-shirt, 1 lang shirt, 2 truien, 1 jas, 1 sjaal, 2 handschoenen, 1 legging, 1 thermo-legging, 1 afritsbroek en 1 muts verder, zetten wij onze eerste stappen. Er staat een flinke klim van circa vijf uur op ons te wachten. Veel stoppen en uitrusten is noodzakelijk. Na een uur voel ik mij misselijk. Even een snicker eten en wat water drinken. Althans, dat dacht ik. Maar ik kreeg mijn fles amper open, mijn vloeibare water was gedeeltelijk ijs en ook mijn snicker is keihard bevroren. Wanneer ik mij weer fitter voel, lopen we verder. Het is pittig! Niemand heeft gezegd dat de trekking makkelijk zou worden. Naast het feit dat het stijgen zwaar is, maakt het gebrek aan zuurstof de trekking ook zwaar. Op de dag van de pas krijg je 50% zuurstof binnen. Ik ben constant buiten adem en moet mijzelf echt omhoogduwen. Er lijkt geen einde aan te komen en ik ervaar het inderdaad als het zwaarste stuk van de trekking. Toch lukte het mij keer op keer weer een stap te zetten. Ik focuste mij volledig om mijn ademhaling. Na vijf uur stijgen zie ik de top, de Thorang-La pass. Ik kan het bijna niet geloven en krijg een brok in mijn keel. Na elke vijf stappen moet ik stil staan en op adem komen. Mijn spieren, mijn backpack, mijn voeten, het doet zeer. Maar voor even voel ik het niet meer. Opeens sta ik bovenop de berg! Ik raak ontroerd, het overvalt mij. Er rolt een traan over mijn wang. Eveline en ik geven elkaar een dikke knuffel. Wat zijn we trots! Het is intens, je loopt dagen richting dit hoogtepunt en je hebt voor je gevoel alles gegeven. Het proces rondom de Lyme van de afgelopen jaren flitst door mijn hoofd. De momenten waarop ik nooit heb durven dromen dit te kunnen bereiken, en nu sta ik hier! De 5416 m is bereikt, na 11 dagen in de bergen! De Nepalese vlaggetjes en een gekke dansende Nepalees verwelkomen ons.

We genieten van het moment en het uitzicht, voordat we de afdaling starten. Rond een uur of vijf in de middag komen we aan in Ranipauwa, op een hoogte van circa 3800 m. We moesten flink dalen in verband met de hoogteziekte. Zelf heb ik alleen last gehad van hevige hoofdpijn, gelukkig zakte dit naarmate ik daalde. In Ranipauwa checken we in, in het Bob Marley hostel. Een perfecte plek om bij te komen van deze onvergetelijke dag! De dagen erna dalen we nog naar Marpha, liggend op de hoogte van 2670 m. Ook deze dagen is de natuur onwijs mooi, waar we worden verrast door een woestijnachtige natuur. Vanuit daar, op dag vijftien van de trekking, reizen we met de bus terug naar Pokhara. De trekking was zonder meer het hoogtepunt van de reis door Nepal!

Een mooie persoonlijke ontdekking tijdens mijn trekking is overigens mijn kijk op de outfits van de bergbeklimmers. Een afritsbroek is zo verkeerd eigenlijk niet, ik ben meer dan blij met mijn pareltjes, namelijk mijn prachtig hoge en bovenal goede bergschoenen en ben jaloers op Eveline haar hoofdlamp, wat eigenlijk echt heel handig is ;). 

De laatste dagen in Nepal
Terug in Pokhara haal ik mijn achtergelaten spullen op. Wat is de tas opeens loodzwaar! We genieten een dag van de relaxte sfeer in Pokhara, voordat we de volgende dag terugreizen naar Kathmandu. Kathmandu ken ik inmiddels beter. Leuk om te merken dat de je de stad met andere ogen bekijkt en je steeds meer nieuwe mooie dingen ontdekt. Ik ga de stad steeds meer waarderen. Er is zoveel te zien! Samen met Eveline bezoek ik de laatste highlight, we maken het nachtleven voor een avondje onveilig, eten nog meer momo’s (typisch Nepalees eten) en ik rust uit.

Morgen, vijftien november, vlieg ik naar Delhi, India. Men omschrijft Delhi als het Kathmandu in het kwadraat, erg hectisch. We gaan het beleven! Op het vliegveld ontmoet ik Ellen, mijn oud huisgenootje, met wie ik de komende drie weken India ga verkennen!
Op naar een nieuw avontuur! Als het net zo goed beloofd te worden als mijn ervaring in Nepal, kan het niet misgaan!