Het grote contrast in Cambodja

Ten eerste, weer bedankt voor de reacties op mijn blog, via welke weg dan ook. Leuk om te lezen!

Even terug in de tijd, want inmiddels is Cambodja ook al weer even geleden. Vanuit Delhi vloog ik op 7 november naar Siem Reap, Cambodja, althans dat was de bedoeling. In Cambodja belandde ik echter niet. Tijdens mijn tussenstop in Singapore gaven ze mij de benodigde boardingpass niet. Zonder rechtvaardige reden, ja. Wel even geschrokken over het feit dat zij zoveel macht kunnen uitoefenen en jezelf dan met je rug tegen de muur komt te staan. Ik moest dezelfde dag nog een vlucht boeken om het land te verlaten. Tot overmaat van ramp beweerden ze ook nog eens dat ik pepperspray in mijn tas had. Al sprak ik het tegendeel uit, ze gingen niet zomaar akkoord. Vijf bewakers om mij heen, de tas drie maal door de scan. Uiteindelijk lieten ze mij gaan en vloog ik een aantal uren later naar Maleisië, het land waar geen visum voor nodig is. Een onverwachtse wending dus. Ik kon helaas mijn draai niet vinden in Maleisië. Het was laagseizoen, enkele eilanden waren gesloten en er waren weinig toeristen. Na enkele dagen de keuze gemaakt alsnog naar Cambodja te vliegen. Ik ben tenslotte op reis om te genieten, iets wat mij in Maleisië niet echt lukte. Gelukkig Cambodja nu wel gehaald! Back on track! En deze vervelende situatie dan maar gauw vergeten. 

Dat Angkor, wat daar een perfecte plek voor bleek, kunnen de foto's bevestigen.

Angkor Wat is gelegen in Siem Reap, mijn eerste stop in Cambodja. Angkor Wat is de grootste highlight van Cambodja, en wanneer je de tempels ziet begrijp je direct waarom! Om 4 uur werden we door onze wekkers uit onze slaap ontwaakt en stonden we even later vol smart (met vele andere toeristen!) te wachten op een onvoorstelbaar mooie zonsopkomst over Angkor Wat! Maar helaas, dit keer geen smog of mist zoals bij de Taj Mahal in India, maar gewoon te bewolkt. De zonsopkomst gemist, maar gelukkig scheen de zon later en hadden we nog de hele dag om het immens grote terrein met tempels te bezichtigen. Wauw! De omgeving bleek magisch door de eeuwenoude door elkaar vergroeide bomen en de vele tempels. Elke tempel is uniek, waardoor het geen seconde verveelde. Zo ook mijn gezelschap, met wie ik Angkor wat bezocht, Rob en Hamza. Met hen heb ik hilarische momenten meegemaakt. Een daarvan was de 'love fotoshoot' waar ik met Hamza in terecht kwam. Een bewaker wees ons op een geheime, fotogenieke plaats. Hij bood aan daar een foto van ons te nemen. Zelf had hij de conclusie getrokken dat wij een stel waren, ondanks dat wij hele andere antwoorden op de gestelde vragen gaven. Opeens bevonden wij ons op een officiële love fotoshoot, een gebeurtenis die wij maar over ons heen lieten komen. De foto's zijn hilarisch, evenals de hele gebeurtenis op zich. 

Vervolgens heb ik in Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja, met name cultuur gesnoven. Cambodja is een land met een recentelijk gruwelijke geschiedenis. The killing field 'Choeung Ek' en de gevangenis 'S21 Tuol Sleng' hebben mij een goed beeld gegeven van deze verschrikkelijke jaren in Cambodja. Indrukwekkend. Ik ontdek ook nu weer kippenvel op mijn armen. 

De Rode Khmer heeft onder leiding van Pol Pot tussen 1975 en 1979 twee miljoen Cambodjanen omgebracht. En dat op een totaal aantal van slechts zeven miljoen inwoners. In de ochtend heb ik Choeung Ek bezocht. Choeung Ek is slechts een van de vele killing fields in Cambodja. Gevangenen van Tuol Sleng werden hiernaartoe gebracht en omgebracht. 

"Om het gras op te spitten, moet je zelfs de wortels verwijderen", zijn onder meer de woorden die via mijn koptelefoon spreken. Hele families zijn hier, in Choeung Ek, vermoord. Op een verschrikkelijke kille manier. Zo zijn vrouwen ontdaan van kleding. De baby's stierven onder de ogen van deze moeders. Soldaten pakte baby's bij de benen, slingerden de hoofden van deze baby's tegen de boom, om ze vervolgens in de put te gooien. Snel, gemakkelijk en goedkoop, want ze bespaarden zo ook nog de kogels. TL-lampen hebben deze gruwelijke daden verlicht. Ik heb een poos bij deze beruchte boom, 'the killing tree', stil gestaan. 

"Het is net alsof de zielen van degenen die hier stierven niet willen rusten". Zo voelde het ook. Mede doordat je restanten van mensen ziet liggen zoals schedels en tanden. Maar ook kleding van de overledenen is zichtbaar, zowel in de graven als achter glazen ramen. 

Tevens sta ik stil bij de 'Magix tree'. Door mijn koptelefoon hoorde ik harde muziek. De muziek die 's nachts aan stond met als beoogd doel het geschreeuw van de mensen die werden geëxecuteerd te maskeren. Het waren de laatste geluiden die de slachtoffers hoorden.

Vervolgens heb ik S21, Tuol Sleng, bezocht. Men omschrijft deze plek als de plaats waar mensen binnen traden maar niet meer naar buiten kwamen. Het voormalig oude schoolgebouw ''Tuol Svay Prey-hogeschool' werd in 1975 door de Rode Khmer overgenomen. Een gebouw waar vele mensen hebben geleden, een gebouw dat werd gebruikt als gevangenis en martelkamer. 

De vele foto's die tentoongesteld werden maakten heel veel indruk op mij. Ongelofelijk magere lichamen, angstige ogen. Maar ook de bloedspetters die nog steeds zichtbaar zijn op de grond. En dan nog niet gesproken over de materialen waarmee men gemarteld is. De gevangenen zijn later in het uitroeiingskamp Choeung Ek omgebracht, de killing field die ik eerder die ochtend had bezocht.

Het was een dag waarop ik en mijn reismaatjes weinig gesproken hebben. Het maakte iedereen stil. En wat een enorm contrast met wat ik enkele dagen eerder zag. De schoonheid van het land, het onvoorstelbaar mooie Angkor Wat. En tevens een groot contrast in vergelijking met mijn volgende bestemming: de vredige, ontspannen witte stranden van Cambodja.

Maar eerst Kampot. Een dorpje vlak voor de kust van Cambodja. Ik heb daar onder meer een boottocht gemaakt. Wat is Cambodja toch mooi! Groen en puur. En de zonsondergang? Die zal ik niet gauw vergeten. Deze heb ik met een groep backpackers vanaf de boot bewonderd, met een biertje in mijn hand! Heerlijk!

De stranden... wat heb ik daar naar toegeleefd! Na twee maanden reizen, zonder enig strand te hebben gezien, was dit heerlijk! Tijdens mijn eerste nacht op het eerste eiland, Koh Rong, belandde ik in een totaal andere wereld. Op internet had ik een enorm primitief hostel gezien. Dat leek mij wel wat, voor de beleving maar ook omdat ik de volgende dag Eveline (die ik heb ontmoet in Nepal en waarmee ik de trekking heb gelopen) zou ontmoeten en we samen een luxe bungalow hadden gereserveerd. Bij aankomst werd ik omringd door extreme hippies. Hoe vriendelijk ze ook waren, na het inchecken ben ik gelijk vertrokken voor een hapje eten. Want wat moest ik daar in vredesnaam? Wat viel ik buiten de boot zeg, als zo’n doorsnee meisje haha. Relatief vroeg was ik terug, aangezien ik het vreemde donkere pad er naar toe liever niet laat in de avond alleen wilde bewandelen. Rond half 9 dacht ik, laat ik maar gaan slapen. Niet dat ik moe was, maar wat moest ik daar tussen al die hippies? Een hele onterechte gedachte bleek. Nog geen een seconde na mijn besluit werd ik volledig opgenomen in de 'hippiewereld'. Iedereen was extreem stoned, behalve ik, maar een beleving dat was het wel. De volgende ochtend heb ik ze bedankt voor het top verblijf. Een mooie conclusie die keer op keer getrokken kan worden tijdens het reizen, het maakt niet uit hoe je er uitziet of waar je vandaan komt! 

De volgende dag heb ik mij in een bikini gehesen en ben ik op het witte strand, omgeven door palmbomen, gaan liggen. Ultiem geluksmoment! 's Middags op hetzelfde strand met Eveline geproost op het goede leven. De bungalow was een avontuur op zich. Er bleken enorme, echt enorme, spinnen in onze bungalow te zitten. Ik had mij verheugd op een goede nachtrust, na al die dorms, maar helaas.

Aangezien Eveline en ik een stevige trekking niet uit de weg gaan, zijn wij de volgende dag middels een flinke workout naar de andere kant van het eiland gelopen. Nadat we twee uur hadden gehikt, in behoorlijke hitte, was een verkoelende duik op een prachtig, verlaten strand een perfecte beloning! 

Nadat ik de volgende dag helaas weer afscheid heb moeten nemen van Eveline, ben ik vertrokken naar een ander eiland, Koh Rong Saloem. De meest ontspannen dagen van mijn reis tot dusver heb ik daar doorgebracht. Op het eiland had je geen bereik, waardoor je voor een paar dagen volledig was afgesloten van de buitenwereld. Het afgelegen hostel, waar je niks anders kon doen dan genieten van de goede sfeer, het strand, de zee, de hangmatten, het heerlijke eten, het kayakken, mijn boek en koude biertjes. Oh, en de avonden sloot ik af met een duik in de zee, waar we vervolgens zwommen tussen de planktons. En dat allemaal met een zeer goed gezelschap, een groep die na enkele dagen aanvoelde als een hechte vriendengroep. 

Klinkt perfect toch? Dat was het ook! 

Mijn tijd in Cambodja heb ik zo afgesloten. Net voor kerst heb ik de oversteek naar Vietnam gemaakt, waar ik werd herenigd met mijn roeiploeg. Daarover de volgende keer meer!